Voor de jongere lezer even uitleggen wie hij was, Theo Koomen. Een sportverlaggever uit de vorige eeuw die wereldberoemd werd op de Nederlandse radio.
De voorloper, of het voorbeeld, van mannen als Hans van Zetten die de vlekkenloze landing van Epke versloeg “ Hij Staat!!!” of Jack van Gelder “ Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, etc”.
Theo was ook de man van radio Tour de France, dat vooral door hem in de zeventiger jaren meer dan een miljoen luisteraars op een middag aan de radio kluisterde.
Misschien was hij ook wel de uitvinder van Fake News want Theo nam het niet altijd zo nauw met de waarheid.
Zelf noemde hij het “ de waarheid in een zondags pak steken”. Hij maakte de werkelijkheid vaak wat mooier.
Bekende voorbeelden waren ontsnappingen in de Tour de France die Theo gewoon verzon tijdens saaie etappes. In de ene Tourflits gaf hij commentaar op een splijtende demarage en in de volgende verhaalde hij hoe de renners weer spectaculair waren teruggepakt. Ondertussen peddelde het hele peloton in werkelijkheid nogal saai door het vlakke Franse land.
Bij voetbalwedstrijden verzon hij vrije trappen die op lat of paal gingen.
En zijn radiopubliek wist niet beter, dus smulde ervan.
Ik moest eraan denken toen ik de afgelopen twee weken wat zure verslagen las over voetbalwedstrijden die niet zo geweldig waren als schouwspel. Soms ook de onze. Of zeurderige interviews van een enkele trainer (zie daarvoor vorig verslag).
Nergens voor nodig.
OK, soms is een wedstrijd een beetje lelijk, maar daar is een oud Russisch gezegde voor: “ lelijke vrouwen kunnen ook kinderen baren”, vrij vertaald in het Nederlands betekent het dat van iets lelijks ook iets moois kan komen. Een nuttige overwinning bijvoorbeeld.
Omdat toch niemand zit te wachten op negatieve verslagen, doe ik het dit keer een beetje in de stijl van Theo.
We speelden dus tegen De Zuidvogels onder een prettig zonnetje (dat is echt waar).
Een wedstrijd die vanaf minuut 1 wervelend op en neer ging. De spelers dartelden als jonge kalveren die eindelijk de wei weer in mochten.
AFC kon aan de bovenkant van de competitie de thuispunten wederom goed gebruiken, maar De Zuidvogels wilden de verliespartij eerder dit seizoen ook wegpoetsen.
Na wat kleine kansen aan beide kanten, kreeg AFC van de uitstekend leidende scheidsrechter een vrije trap op grote afstand van het doel. Beetje in de buurt van de zijlijn.
Mauritsio plaatste zich achter de bal, nam een ruime aanloop en raakte de bal op de best mogelijke manier. Met een duizelingwekkende snelheid vond de bal een directe weg tussen alle Amsterdamse en Huizer benen en kwam pas hijgend tot stilstand tegen het net van de vogels. 1-0.
De Zuidvogels lieten zich niet onbetuigd en onder de opbouwende aanmoedigingen van hun verder vrij rustige trainer, drongen ze steeds meer aan en niet zonder succes. Ondanks een balaanname van Joey op zijn snuit, waar de zeehonden in Harderwijk nog steeds jaloers op zijn, capituleerde kort voor de thee de defensie van AFC waardoor de rust met een gelijke stand werd bereikt.
De goals in de tweede helft waren van bijzondere klasse. Een scherp ingesneden corner was voor Daryl het sein de 16-meter in te zweven. Met zijn volle lengte torende hij hoog boven de Huizer defensie uit, waarna hij met een snoeiharde kopbal de keeper verslond. 2-1.
Het hoogtepunt moest toen nog komen. Wie ooit de penalty van Johan Cruijff en Jesper Olsen heeft gezien, herkent het moment. Een pingel tegen Helmond Sport, in drieën. De uitvoering van Tom en Mike was zo mogelijk nog lastiger.
Waar Cruijff de bal op Olsen speelde en hem weer terug kreeg om te scoren, koos Tom er voor om via de Huizer keeper de bal bij Mike te krijgen. Een variant met veel risico’s. Daarmee bood hij Mike het doelpunt, maar de assist was minstens zo mooi.
En met deze 3-1 was de eindstand bereikt.
Drie nuttige punten in een misschien niet al te enerverend duel, maar wie wil dat nou lezen.