De loting voor de EK was gisteren, maar ons balletje zat er niet bij.
We overwinteren niet, behalve als je uit Eindhoven komt.
Tot 1 augustus moeten we van Johan ineens alleen maar Coerver trainen en dankzij Henk Spaan heb ik de visie van de Ajax goeroe Ruben Jongkind geleerd: “Dit vergt een multidisciplinaire aanvliegroute met structurele veranderingen in de manier waarop samenlevingen zijn ingericht, de manier waarop wij kinderen opvoeden en ontwikkelen en de manier waarop mensen met zichzelf en anderen communiceren”
Hallo bent u er nog? We hebben het over voetbal.
En we raken in paniek omdat we het spelletje niet meer snappen. Nou ja, eigenlijk omdat we niet meer winnen. En dus gooien we de ene na de andere paniekmaatregel ertegenaan. Met als gevolg dat de amusementswaarde vrijdagavond bij Jong PSV – Almere City in de Jupiler League wel 306 toeschouwers opleverde.
Is dat het probleem van de vrijdagavond? Nee hoor, bij de buren van NAC waren en ruim 18.000.
Het is het probleem van iedereen die van voetbal te veel wetenschap maakt, van spelers robotjes wil maken en van publiek verwacht dat ze iets heel saais toch heel leuk gaan vinden.
Voetbal is op zijn mooist in zijn uitersten. Haagse Keeper Hansen scorend in de laatste minuut, Foppe die huilt, een avondje NAC, de stift van Messi, zelfs het eeuwige doelpunt in de laatste minuut van de Duitsers.
En met zekerheid durf ik te stellen, daar is geen wetenschappelijke truc aan te pas te komen. Tenzij beleving daaronder valt.
Het Parool heeft onderzocht dat de meeste talenten via Zeeburgia of AFC het betaalde voetbal in rollen. En, nog belangrijker, ze hebben allemaal op het Javaplein gevoetbald. Conclusie: de kans om profvoetballer te worden als je op het Javaplein speelt is heel groot. Ik ontken niet dat het van belang kan zijn, maar ik heb nog een onderzoek gedaan. De meeste profvoetballers zijn vroeger op vakantie vanaf Schiphol via Gate D6 gevlogen. Conclusie: als je via Gate D6 vliegt heb je grotere kans om profvoetballer te worden. Ook onzin dus.
Op zaterdag speelt AFC Zaterdag 1 zijn wedstrijden. Dat is vaak leuk omdat ze winnen en vooral omdat er er een team staat dat met elkaar de strijd aangaat.
Allemaal individuen, maar ook een team. Er was angst dat het unieke DNA van de zaterdag 1 dit jaar zou verdwijnen, maar het sterke van DNA is dat je het niet zomaar kan laten verdwijnen.
Ze zijn Herbstmeister en het team vierde gisteren feest. Nogal lang en nogal heftig heb ik begrepen.
Niet dat je er wat aan hebt als je herbstmeister bent, maar het is wel een lekkere aanleiding.
Een aanleiding om te beseffen dat voor meer dan 95% van de voetballers de sport vooral een teambelevenis is, waar fouten worden gemaakt, waar emotie is, gelachen, gehuild en gevloekt wordt en af en toe feest wordt gevierd.
Zou het heel misschien zo kunnen zijn dat juist dat ontbreekt in de huidige paniekfilosofie over het Nederlandse voetbal?
Dat voetbal teveel “werken” is geworden. Individuele ontplooiing de plek in neemt van samen een prestatie neerzetten. En alles volledig plat-geanalyseerd wordt met verlichte rondjes en mislukte looplijnen op het scherm. “Restverdediging”, wordt je daar nou mee wakker als je dat woord bedenkt?
Wat is het dan lekker om op zaterdagmiddag te kijken naar een team dat samen op weg is naar succes, met een gezonde ambitie.
Jong talent met ervaring op het veld heeft staan. Domme fouten afwisselt met briljante momenten.
Nu de koppositie bereikt is voor AFC zaterdag 1 zullen we na de winterstop wekelijks een verslag schrijven over het team. Vandaag nog niet, hoewel de wedstrijd vrijwel alles had wat voetbal mooi maakt. Maar aan het winnen van je oude trainer moet je niet te veel woorden vuil maken. Ongeschreven etiquette in de amateurjournalistiek.
Het werd 5-3 en het werd laat. En daar blijft het bij.