Veteranen dansen niet…

‘Nou,’ zei een dame, ‘Ik hoop dat ze beter kunnen voetballen dan ze kunnen dansen’, wijzend op een groepje AFC-veteranen dat op de dansvloer in diep gesprek was over de tactiek en de opstelling voor de wedstrijd tegen VVGA. Weer hadden de veteranen van de 45+2 een feestje te vieren, deze keer van (ex-)opsteller Ton, die aansloot in een rij van uitgebreid gevierde kroonjaren (50, 70, 65) en een enkel huwelijk dit seizoen. Alleen een babyshower hebben we nog niet gehad.

De nieuwe opstellers hadden voor een verrassende variant gekozen, waardoor het middenveld ineens niet meer leek te bestaan, en we dus wel de polonaise liepen in de voorhoede, maar teveel ruimte weggaven op de rest van het veld. Nou was dat ook dramatisch te noemen, een hobbelig en modderig grasexperiment, dat niets had van de strakke kunstgrasvelden waarop de veteranen normaal hun applejacks subtiel inzetten. Het leek meer op voetbal op spitzen.

VVGA hanteerde de tactiek ‘Hoog, hert en wied’, een spelopvatting waarmee vv NDT (Nijmeegse Doel Trappers) in de jaren ’70 nog wel succes had, maar die daarna zelden is vertoond. Dus soms valt er een bal op een voet, een handige speler profiteert en reserveBlokopDoel Uri kan vissen. Nog erger wordt het als een vvGemeenteAmbtenaar de bal zomaar op de hoef neemt en het ding in de bovenhoek zeilt (2-0).

Leverde polonaise dan geen kansen op? Jazeker, kansen genoeg, maar geen doelpunten, aangezien alle combinaties vastliepen in de tegenstander of het veld of te weinig oog voor een andere primus ballerinus.

Tijdelijk coach Peter zette het in de rust om en DJ Blind Owl op het middenveld, met Mario (de Heel Fan!) in zijn rug voor de verdediging. Theo begon meteen te draaien, en ineens waren de stijlvolle bewegingen er weer, de prachtige klassiek geschoolde moves naast de bonkige slamdance die ook nodig was op momenten dat de verdediging moest optreden.

Even dacht Amit in de mosh pit te zijn beland, waar hij zich via een emotionele pas-de-deux uit trachtte te bevrijden, maar helaas was de scheids geen liefhebber van dit ballet en stonden we met tien man. Boudewijn offerde zich op door even zijn plaats in te nemen.

Op de bank dacht men dat Sander er doorheen zat, maar zoals voorheen had Ton een goede inschatting van de kwaliteiten en bleef zelf aan de kant. Sander (die niet op het feest was) ontsnapte na een subtiel overstapje en joeg de bal achter de doelman (2-1).  Met nog een kwartier te gaan leek het slotakkoord aangekondigd, en ja hoor, ook de 2-2 viel toen Sander (niet op het feest) met een cross shuffle de bal uit de scrimmage tegen de touwen joeg. Het corps de ballet leefde weer en stormde naar voren, al stormde Arjan iets te stevig toen hij een body roll inzette. Een lichte overschatting van de eigen beweeglijkheid en een onderschatting van de zwaartekracht zorgde opnieuw voor een tijdelijke verwijdering.

Dan was het Amit, die een hoge bal -alsof hij werd opgetild- twee keer met een hip bump uit de handen van de keeper wist te houden, waarna Elja hem met een swivet over de lijn wist te rommelen (2-3).

De Grande Finale kwam toen Amit (niet op het feest) de syncopated vine inzette, de heupen liet schudden, de verdedigers doldraaide en hard raak schoot (2-4).

Nee, veteranen dansen niet, maar op het veld swingen ze wel!

@f