Eerst was er natuurlijk de Be friends Cup, waar de 45+ zijn vrienden weer heeft leren kennen: met niets ontziende inzet stormden de andere veteranen op de +2 af, met het vaste voornemen om zoveel mogelijk te scoren. De onzen konden daar alleen een sportieve opvatting, briljant positiespel en onverschrokken doelverdedigers tegenover zetten. En natuurlijk de verrassend scorende Menno en Hans die ieder twee doelpunten wisten te noteren tegen de (veel) jongere tegenstanders. Bravo!
Opnieuw waren de 45+2 Veteranen met twee teams vertegenwoordigd bij deze sportieve afsluiting van het seizoen en genoten ze volop van maaltijd, zang en de fraaie handdoek die na afloop aan de deelnemers werd uitgereikt.
Al met al leek het een mooie opmaat voor de laatste wedstrijd van het seizoen, tegen RCZ dat eerder de weg naar Goed Genoeg niet had weten te vinden. Ondanks wat afwezigen, zou dit voor de overblijvende spelers een mooie afsluiting van het seizoen zijn geweest.
Maar helaas, opnieuw trok dit elftal zich terug, om onopgehelderde redenen. Het is een steeds meer voorkomend verschijnsel, ook in onze competitie, waarvan je zou verwachten dat alleen de echte liefhebbers erin spelen en er alles aan doen om zoveel als mogelijk te voetballen.
In de afsluitende wedstrijd tegen de 45+1 werd royaal gewonnen door de oudste veteranen, met een imitatie van NEC-speler Brian Linssens doelpunt van het jaar door Jan-Hein, scorend vanaf grote afstand, en bovendien in een kleiner doel.
Dat neemt niet weg dat het seizoen hiermee geëindigd is, een seizoen met vele hoogtepunten en jammer genoeg enkele dieptepunten, waarvan er zeker twee de wedstrijden tegen de kampioen van de afdeling waren. In plaats van sportieve wedstrijden, waarbij het voetbal de boventoon zou moeten voeren, werden het vervelende partijen, waar de fair play cup in ieder geval niet aan de kampioen zou worden uitgereikt. Je zou hopen dat het ook daar doordringt dat het óók om het plezier in het spelletje gaat, en niet om met alle mogelijke middelen winnen.
Tegenvallers waren ook de blessures, waaronder de ernstige van Amit, en het uitvallen van anderen die ervoor zorgden dat er steeds geïmproviseerd moest worden. De verbeten jacht op het kampioenschap leverde zo niet alleen maar winnaars op, ondanks de vele reserves die klaar bleven staan om in te vallen.
Hoogtepunten waren er natuurlijk ook volop: de galavoorstellingen soms, als die bij Roda, maar zeker ook buiten het veld waar de grote opkomst bij Kienen, Kerstdiner, 1 jaar Maeve en SlotBBQ van getuigt.
Waar de (nou ja) jeugd duidelijk de toekomst bepaalt, is het mooi te zien dat je je tot op hoge leeftijd bij een team als dit betrokken kunt voelen, zoals het illustere duo Koster & Koster bijna wekelijks aantoont.
Maar, zoals dat gaat, er komen mensen bij en er gaan mensen weg.
Zoals Robbie Robertsen zegt in The last waltz: “After sixty years on the field, it is time for a change”.
@f