Een zaterdag in februari, guur weer met regen en wind.
Met een voetbaltas over de schouder wandelen de spelers van zaterdag 1 het sportpark op. Tas in het rek, high five ter begroeting. Koffie en een broodje.
Terwijl de spelers zich gereed maken in de kleedkamer filosoferen de toeschouwers over de komende wedstrijd. Voetbalgelul, het mooiste wat er is. Iedereen heeft gelijk. Een verzameling AFC-ers met onze eigen Jan van Halst (tactische looplijnen), onze eigen Jan Mulder (de geur van het veld) en onze eigen Johan Derksen (vroeger was alles beter).
En we hebben Berry.
Supporter Berry hebben we geleend van Ajax, van de vrouwen van Ajax en van de assistent-trainer van Ajax die ook de trainer van onze zaterdag 1 is. Bij iedere wedstrijd die op de scooter te bereiken is, staat hij langs de lijn. Op vrijdag op de Toekomst en op zaterdag op Goed Genoeg.
Op de wedstrijddag zet hij het team van Facebookvrienden op scherp.
“Hallo Wessel Westerhof met Berry Arends, mij zie je vanmiddag weer bij de wedstrijd. Ik hoop op drie punten tegen DVVA en dat we niet weer gelijk spelen. Er moet gewonnen worden”. Een dikke jas, shawl om en zijn camera in de aanslag. Het soort supporter waar je blij van wordt. Hij staat ver af van het type dat Kenneth aan een touw laat hangen.
Als de spelers hun warming up houden start voor Berry zijn werk. Iedere oefening en iedere speler wordt gefotografeerd. Later worden die foto’s in mapjes op Facebook gezet. Afgelopen weekend waren het er 360. Plus nog een apart mapje foto’s (48) van de vrouwelijke scheidsrechter, Berry heeft oog voor het schone detail.
Als de wedstrijd start gaat zijn camera lopen. Videobeelden die een dag later ook op Facebook staan. Met bijpassend commentaar. Veel “kom op AFC” en bij een foute pass kritischer commentaar. “Klote pass”, “je brengt je zelf in de problemen”.
Ongemerkt is hij bezig aan een imposante opmars binnen AFC. Zijn netwerk van AFC-ers groeit!
En al deze mensen houdt hij scherp via Facebook, hij wenst ze op maandagmorgen een fijne werkweek, vertelt ons hoe het met Anouk Hogendijk gaat, brieft ons over zijn werk en af en toe een foto van een mooie dame tussendoor. Voor Berry zet je als voetballer een stap extra.
Zaterdag stond het periodekampioenschap op het spel. Winnen van DVVA was genoeg, maar winnen van DVVA is lastig. Tot de 90e minuut was het 0-0. En dan komt die heerlijke laatste goal. Dat noemen we dan “op zijn Duits”, wat overigens onzin is want het Nederlands elftal scoort vaker op eindtoernooien in de eindfase dan onze oosterburen. Nou ja, vroeger dan, toen we nog op een eindtoernooi mochten meedoen. De “last minute goal”, een fenomeen in de voetbalsport. Het ultieme gevoel van genot dat veel vaker voorkomt dan we denken. Wetenschappelijk onderbouwd zelfs. In de eerste helft wordt minder gescoord dan in de tweede helft, maar een goal rond de 60e minuut komt net zo vaak voor als in de 90e minuut.
En toch, die in blessuretijd is wel de lekkerste.
Champions Leaque finale 1999. Bayern leidt in de 90e minuut met 1-0 tegen Manchester. Maar de Mancunians scoren twee keer in blessuretijd en winnen. En ontvangen na de wedstrijd een beker waar net daarvoor de naam van Bayern Munchen al in was gegraveerd.
Onze goal valt in de 92e minuut. Tobias Kistemaker neemt de bal buiten de 16 vol op de slof: 1-0. Niemand heeft er een foto van, zelfs de camera van het Amsterdamsche Voetbal stond al uit, maar toch: we hebben de beelden nog.
Berry blijft namelijk doorgaan tot het laatste fluitsignaal en op zijn camera staat het moment van intens geluk.
Supporters als Berry zijn goud waard.
Wiebe Westerhof