In AFC-Thuis, het programmablad dat bij iedere thuiswedstrijd wordt uitgegeven, laten wij in de rubriek "In de schijnwerper" een speler, staflid of supporter van AFC 1 aan het woord. Bij AFC – Scheveningen was dit Marcel Koster.
AFC-er van de Oude Stempel, de 83-jarige Marcel Koster. Erelid, 29 jaar(!) achtereen bestuurslid geweest, vorig jaar(!) met voetballen gestopt. Vlagt en fluit Vets 45+ nog, tennist wekelijks. Geniet vooral bekendheid als zeer actieve begeleider van scheidsrechters bij thuiswedstrijden van AFC 1. Zijn 20ste seizoen zit er bijna op.
Ineens vernemen we in de wandelgangen: Marcel gaat stoppen. Nepnieuws? ‘Pas als ze ‘m weg moeten dragen’, riep iemand… Al een jaar zoek ik een opvolger. Na 20 jaar moet je jongeren toch een kans geven. Maar ik kan niemand vinden, ook niet na verschillende AFC’ers zelf te hebben benaderd. Wel iemand voor twee, drie wedstrijden, maar zo werkt dat niet. Het is een belangrijke klus, waarbij je meewerkt aan de uitstraling van AFC. Je schept een band met belangrijke relaties. Rond het veld help ik ook journalisten en fotografen de spelers en trainer te vinden voor een foto of wat quotes. Het leidende kwartet komt soms met drie of vier auto’s die ik, ondanks parkeerprobleem, kwijt kan. En ik regel hun maaltijd en drankje na afloop en breng ze terug naar hun auto’s.
Voordat de tweede divisie er kwam en de vierde man zijn intrede maakte, als potentiële vervanger van de scheidsrechter die best wel eens geblesseerd raakt, was ik ook de wisselfunctionaris. Daarnaast gaf ik op het elektronische bord ook de extra speeltijd door. Ik hoor dat de scheidsrechters altijd zeer te spreken zijn over de ontvangst. Goed voor AFC, toch? Maar men hoeft niet bang te zijn dat ik mijn club laat barsten komend seizoen. Altijd bereid iemand in te werken.
Concurrent Vogels won hier door een onterechte penalty ver in blessuretijd. Kan je je dan bedwingen, als AFC’er? Wat dacht je nou? Een goeie scheids maakt ook wel eens een fout, want dat was het, maar minder vaak dan spelers. Nee, dan zwijg je in deze functie. Juist dan.
Je bent geen onderdeel van de AFC 1-staf, wat ik wel dacht. Tja, ik heb daar enkele malen om verzocht, en toen heb ik het maar zo gelaten. Alleen trainer Willem Leushuis, de trainer met wie wij in 2013-14 kampioen van de Topklasse werden, wilde mij als vaste man in de staf hebben.
Je noemde je relatie met AFC ook een huwelijk. Hoe en wanneer kwam je er terecht? Op mijn 11e nam mijn oom, Leo Horn (de wijlen topscheidsrechter-MvO), mij naar de het toenmalige AFC-veld. ‘’Hier ligt jouw toekomst,’’ zei hij, nu driekwart eeuw geleden.
Als tennisser speelde je op hoog niveau, Dutch Open, Melkhuisje enzo, als voetballer schopte je het tot in AFC 2. Waarin was je toen goed, wat kon beter? Als linkspoot kon ik overal op links wel spelen, deed ik ook. Ik was wel snel, en had wel wat techniek en een goed schot. Wat beter kon? (lachend) Hetzelfde op rechts.
Drijft AFC 1 niet te ver af richting profteam, vraag ik ook jou… Met die vraag heb ik het moeilijk. We worden geleefd door de KNVB die veel oplegt, maar ook veel toestaat. Ik vind het moeilijk te accepteren hoe het professionalisme is binnengeslopen in het amateurvoetbal.
door Michael van Os