Ook in de laatste wedstrijd van het seizoen, was de spanning nog volledig aanwezig: terwijl de concurrent punten leek te verspelen, toen niet, toen weer wel en uiteindelijk niet, moesten wij nog maar eerst eens de veteranen van Taba zien te verslaan. Het is een sterke ploeg, net onder de top en de angst bestond dat de Tabakisten ons nog wel eens een lelijke pijp zouden kunnen laten roken.
Het begin was stroef, waarbij merkwaardigerwijs beide halfspelers Sander en Peter (weer helemaal terug) allebei vonden dat de bal meer naar hun kant moest worden gespeeld.
De verdediging hield met kunst en vliegwerk van SeefEef stand, totdat Mario naar voren vloog en de bal scherp voor doel plaatste. Daar was ineens Twan, die MET HET HOOFD de openingstreffer aantekende. Lang duurde het niet, want een vrije trap van Taba ging dwars door het muurtje en schoot over het natte gras door de handen van de toch zo betrouwbare SeefEef.
AFC rechtte de rug, Twan ontsnapte op rechts en zette voor op Amit, die eenvoudig afrondde. Langs de kant werd gesuggereerd om er maar meteen eentje bij te maken, maar helaas nam Taba dat idee over. Slecht uitverdedigen leverde een kans en de 2-2 op.
En dan: Soms zie je op de velden zaken die je niet voor mogelijk had gehouden, zelfs niet door de spelers waar je al jaren mee speelt. Van grote schoonheid was de actie waarmee Twan de 3-2 scoorde: De bal kwam voor bij de tweede paal en ineens hing Twan in de lucht, maakte uit het niets een halve omhaal en legde de bal in de bovenhoek. Een doelpunt zo mooi, dat de keeper spontaan applaudisseerde en wij vol bewondering toekeken hoe Twan opkrabbelde met de woorden: “Zit-ie er in?”. Alsof het toeval was!
Taba zette nog wel even aan, maar als het ook maar even dreigend was, vloog daar BAlex door de lucht, meteen even een tegenstander of medespeler (arme Eduardo) meenemend. Soms krijg je de indruk dat hij de tegenstander even een kleine voorsprong gunt om daarna verwoestend uit te kunnen halen. Als Twan de man van de wedstrijd in de voorhoede was, dan was BAlex dat zeker van de verdediging. De T in de spits en de A op de spits, dat was een afdoende recept.
De tweede helft verliep tamelijk voorspelbaar: Taba probeerde het wel, maar kwam er niet doorheen. Er wisselden wat spelers en we zagen gelukkig Sjoerd weer eens op het veld zijn bekeken spelletje spelen. Twan werd nog een keer op pad gestuurd, en dit keer schoot hij eenvoudig binnen. De 4-2 bolknakte Taba, en dus kon ook Eddy na een jaar van blessureleed weer het veld in. Sander legde grootmoedig een bal voor hem klaar en Eddy naar zijn eerste balcontact én zijn eerste doelpunt. Het seizoen werd traditioneel afgesloten met een optreden van Maurice, die loerde om het schaartje te kunnen inzetten. Terwijl inmiddels de meeste velden al leeg waren, het eerste gewonnen had en vanaf het terras de klanken van een Amsterdamse charmezanger klonken, zochten we de kleedkamer op en daarna de sfeer van het clubhuis.
Zo kwam een voorlopig einde aan dit seizoen onder leiding van captains Elja en Menno, die de leeftijd van de veteranen meer naar de 45+ wisten te trekken dan naar de 60+ en daarmee de overwinningen aaneenregen. Of het voldoende is, moeten we nog afwachten. Liever hadden we het anders gezien en op het veld een ereronde gemaakt. Maar wellicht worden we vanuit de luie stoel kampioen, maar dat past dan ook wel bij veteranen…
@f