Het was gezellig druk aan het Olympiaplein, de thuisbasis van bekersensatie Swift.
Geen duizenden, maar wel honderden toeschouwers en dat is voor Amsterdamse begrippen niet slecht.
Niet alleen live werd gekeken, via een aantal Aziatische servers werd zichtbaar dat ook de interesse in dat werelddeel voor deze Amsterdamse derby, groot was.
Ik ben bang dat de oorzaak daarvan bij AFC ligt.
Afgelopen week werden wij benaderd door een aardige man die even met ons wilde praten. Hij vond het triest voor ons dat er geen enorm budget was en wist daar een oplossing voor.
Hij deed dat wel vaker, maar nu alle profclubs precies deze week door de KNVB per brief voor hem gewaarschuwd waren, leek de hoofdklasse hem wel wat.
Hij kwam uit Singapore, sprak best goed Engels en vroeg als tegenprestatie of we het verder een beetje stil wilden houden.
Dat doen we dus, maar misschien wel goed om het even kort te melden. De rest van dit verslag zal – ondanks het verlies – niet met treurnis omhangen zijn en dan snapt u een beetje waarom. Zo'n uitzicht op een Caribean trainingskamp verzacht veel, nietwaar.
Het was een weerzien van vrienden zaterdagmiddag. Zweterig druk onder de kaasstolp van Zuid.
Zo kenden we de trainer van de tegenstander nog van twee seizoenen geleden toen hij ons team naar een overwinning coachte bij AMVJ en zagen we dat Swift wat had lopen shoppen op Goed Genoeg. Een vrolijk weerzien dus, tot de wedstrijd echt begon.
Duidelijk was dat beide clubs deze derby wel wilden spelen, maar dat kwam de amusementswaarde in het eerste half uur toch niet ten goede. Een enkel klein kansje en dat was het wel. De treffer van Swift kort voor rust viel dus wat onverwacht, maar was ook weer niet onterecht. De bewoners van het Olympiaplein lieten in de wedstrijd zien meer ervaring op dit nivo te hebben en dat betaalde zich uit. Met twee extra goals in de tweede helft leek de score hoog op te lopen, maar een goal van Daan Sutorius in de slotfase leverde de eindstand op 3-1.
Terechte winnaar dit weekend, gelukkig bleven de punten in Amsterdam.
Helaas niet meer voetbal in het verslag dit keer, vriend en vijand waren het erover eens dat deze wedstrijd qua amusementswaarde de samenvatting op zaterdagavond niet zou halen. En dan moet je er ook geen tekst meer aan wijden.
Daarbij moet je zo'n verliespartij ook een beetje kunnen relativeren als je kijkt naar al het verschrikkelijke nieuws dat langs komt.
Zo zagen wij langs de kant een huilende jongen met continue een camera op zich zelf gericht.
Het was Enzo.
Enzo kan en doet niet zoveel maar blijkt toch heel populair bij een deel van onze bevolking.
Net zoiets als de president van de VS eigenlijk.
Enzo is van zijn vriendin af – of andersom – en nu is puberend Nederland in rouw. Begrijpelijk wel, een gemiddelde gezonde puber doet ook niet zoveel behalve een berg selfies maken, dus dan heb je snel een klik met Enzo.
Ik had te doen met hem. En hij met mij na het verlies tegen Swift.
We besloten elkaar wat uit het dal te praten.
" Ze komt vast snel weer bij je terug" loog ik. Zou overigens wel weer mooi youtube materiaal opleveren.
" Jullie gaan net als vorig jaar nog een mooie reeks neerzetten" beurde Enzo mij op.
Het mannetje uit Singapore glunderde.
Dat waren weer mogelijkheden tot matchfixing waar de KNVB nooit achter zou komen.
Nu alleen in Azië nog even uitleggen wie Enzo is.
Wiebe W.