Afgelopen week liep ik door de kapotgeschoten woonwijken van de Gazastrook. Ik was op bezoek bij de spelers van een lokaal voetbalteam. Een team dat lange tijd vocht tegen degradatie. Een team van mannen en jongens, een trouwe schare publiek en een eigen clublied. Ondanks het levensgrote contrast met het clubbie aan de Zuidas, gingen mijn gedachten als vanzelf even terug naar Amsterdam.
Aan het begin van dit seizoen was alles anders. Ik mocht me de trotse aanvoerder van AFC1 noemen en we zouden het historisch kampioenschap van het jaar ervoor met onze topploeg wel even prolongeren. Ik kon geen enkele reden bedenken waarom die ambitie te hoog gegrepen zou zijn. Maar de eerste seizoenshelft verliep stroef. We verloren wedstrijd na wedstrijd en met een hardnekkige knieblessure moest ik gefrustreerd vanaf de kant toekijken.
De winter brak aan, trainer Leushuis werd vervangen en ik kreeg de kans om een jaar voor RTL Nieuws in het Midden-Oosten te werken. Het voetbalseizoen 2014/2015 leek op een regelrechte sof uit te lopen.
Vanuit Erbil, Cairo, Amman en Tel Aviv hield ik de wedstrijden zoveel mogelijk in de gaten. Via een online live-verbinding zag ik een wereldgoal van Pepijn Veerman in Emmen en een paar prachtige reddingen van keeper Yousef El Abdallaoui in een cruciale thuiswedstrijd.
Stanley Menzo en zijn mannen deden het onmogelijke: ze klommen langzaam, maar zeker, uit een heel diep dal. Iedere week zou een nederlaag catastrofale gevolgen hebben. Maar er werd niet meer verloren. Sterker nog: sinds februari rijgen de overwinningen zich aaneen, met hier en daar een remise.
Het ploegie, mijn ploegie, dat hopeloos leek af te stevenen op degradatie vermande zich. En nu, op het moment dat ik dit schrijf, is er nog een laatste potje te gaan. Uit bij De Treffers. Wordt er gewonnen dan zijn we veilig en bovendien periodekampioen. Maar uit bij De Treffers is dat niet zomaar gedaan.
Tegen het vallen van de avond in de Gazastrook dacht ik aan het rode shirt met de zwarte V. Samen met collega Frederick Mansell (speler van het Haagse HVV, ook zo’n mooie traditieclub) waren we die dag naar de grensstad Rafah gereisd. Daar liepen we met een van de spelers die we voor ons documentaireproject volgen door de stad. Achter een ijzeren deur kwamen de brokstukken van zijn voormalige huis tevoorschijn. Het was tijdens de oorlog van afgelopen zomer gebombardeerd en al zijn voetbalspullen waren daarmee in een klap verdwenen. Toch was hij niet rancuneus. Voetballen kon hij nog steeds en het huis zou wel weer worden herbouwd, hoopte hij. ‘s Avonds op het trainingsveld leidde hij het gebed voor het begin van de warming up. Twintig mannen op een rij achter hem volgden zijn voorbeeld.
Terwijl de stilte over het veld trok en de spelers in de concentratie van hun gebed roerloos naast elkaar stonden, dacht ik even: kom op AFC, welke God er ook aan het roer staat, nog één potje winnen en dan volgend jaar lekker Topklasse voetballen. Het moge op wereldschaal misschien een totaal futiele gebeurtenis zijn, het zou toch gewoon grandioos zijn als het lukt. Vanuit het Midden-Oosten kijkt er in ieder geval één supporter mee, ik hoop dat alle anderen die AFC een warm hart toedragen de reis naar Groesbeek maken. Want wat is er nou mooier dan in een vredig land kunnen juichen om je favoriete ploegje.
LAAT DUS JE AFC HART SPREKEN EN KOM OOK NAAR GROESBEEK!
Laurens Samsom
De wedstrijd start om 14:30
De Treffers
Sportpark Zuid, Nijerf 1
6562 KW Groesbeek