Bij AFC 45+2 tegen AGB 45+2
Je ziet dat inderdaad bij wedstrijden waar het op het hoogste niveau om de knikkers gaat: klagen over elke beslissing van de scheidsrechter, de bal wegtrappen bij een ingooi, per ongeluk de verkeerde kant oplopen -oja, sorry scheids-, bij elk duel of je contact hebt of niet op de grond vallen, doorrollen en voor dood blijven liggen, om even daarna weer een sprint te trekken, een keeper die de bal niet kan vinden die voor zijn neus ligt, vanaf minuut 35 roepen dat het tijd is, nou ja, zelfs als de Champions League op het spel staat is dat bijzonder ergerlijk gedrag dat eigenlijk niet op het voetbalveld thuishoort.
Iets wat je dan ook zeker niet verwacht in de onderste regionen van het veldvoetbal, op het allerlaagste niveau, waar je niet kunt degraderen omdat er simpelweg niets onder is, niet de kelder, maar de kruipruimte van het voetbal. En al helemaal niet aan het eind van een natte zaterdag, terwijl Goed Genoeg al bijna verlaten is, maar de oudste spelers nog door de striemende regen moeten zwoegen, omdat zij zo nodig een leuk potje willen voetballen.
Maar al deze overwegingen kunnen de prullenbak als afgelopen zaterdag Acteurs Gezelschap Bosporus langskomt. Al het vervelende gedrag van echte voetballers wordt uit de kast gehaald als ze in de 8ste minuut via een slordigheid in de verdediging van AFC op voorsprong komen. Die weten ze op bovenvermelde wijze tot twee minuten vast te houden, tot het moment dat uit een vrije trap van Amit Peter de keeper een voorzet geeft die de beste man snoeihard in de kruising jaagt.
De vreugde is helaas van korte duur want in de tegenaanval geven we een hoekschop weg die in drie instanties toch nog in het doel wordt gejaagd. 1-2.
En niet de teleurstelling over het resultaat overheerst, maar de ergernis over deze manier van voetballen. Over het irritante gedrag van spelers en begeleiding. Over de geniepige elleboogstoot die Raymond kreeg en niet verder kon. De uitvallers, Menno, BAlex, Sander, de een na de ander moest het opgeven.
Viel niets goeds te vertellen? ja hoor, hoe het hele elftal bleef jagen op een tegentreffer, hoe JanHein de vele duels aanging en vaak zegevierde, hoe Elja in de spits naar zijn laatste adem bleef zoeken om door te gaan, hoe Eefseef scherp bleef, maar kansloos was bij de enige twee echte mogelijkheden voor de tegenstander, hoe Twan, Amit, Peter voorin bleven sleuren en knokken voor een beter resultaat, hoe Theo de pijn verbeet na een lompe overtreding en dóórging en hoe Daniello druipend van de regen bleef vlaggen.
Helaas zat het niet mee, zodat de laatste wedstrijd van het jaar dat ons toch zoveel plezier en mooie momenten op en buiten het veld heeft gebracht, in mineur eindigde. En dat lag niet aan het weer, niet aan het veld, niet aan de discipline van de AFC-veteranen, en misschien zelfs niet aan de uitslag.
@f