Op initiatief van de Commissie Pers, Publiciteit & Evenementen zullen op onze website wekelijks columns worden geplaatst. Leuke, opiniërende artikelen en verhalen met betrekking tot AFC en de (sport)wereld om ons heen.
Deze week een bijdrage van Julius van 't Hek getiteld:
"Droomscenario"
Afgelopen zaterdagochtend werd ik vroeg wakker en besloot ik om mijn neefje te verassen op AFC. Hij is 6 jaar oud en speelt hier ieder weekend de jeugdcompetitie genaamd de Champions League. Een win-winsituatie als je het mij vraagt. Voor mijn neefje fantastisch dat zijn oom onverwachts langs het veld stond en voor mij toch nog een Champions League-uitje. Qua niveau met Ajax nihil verschil en wat de entreeprijs betreft een stuk goedkoper.
De zon scheen en AFC lag er prachtig bij. Ik kreeg spontaan heimwee. Hoewel ik er nooit iets van kon (en nog steeds niet) keek ik naar de jonge jongens die zich al de hele week verheugden op de zaterdagochtend. Kicksen aan en gaan. Dat gevoel. Op die leeftijd is er niks mooier dan gewoon tegen een bal aantrappen en even niet te hoeven te luisteren naar je ouders. Dat komt na voetbal wel weer.
Ik stond langs de zijlijn en zag hoe de teamindeling werd gemaakt. Een begeleider van de club riep om de beurt een naam en daarna de club waar hij die ochtend voor mocht uitkomen.
"Mitchel naar City, Jelano naar München, Patrick naar Ajax". Een van de vaders, de trainer van Barcelona, stak ongeduldig zijn hand in de lucht en begon te schreeuwen. " Patrick zat vorig weekend ook al bij Ajax, ik wil hem graag bij Barcelona hebben”.
De begeleider keek wat verveeld op en mompelde: "Hoeveel bied je?" Ik schrok, maar was duidelijk de enige. De vader trok 200 euro uit zijn zak en liep op de begeleider af. Patrick vertrok vervolgens naar Barcelona. Inmiddels trokken de andere vaders ook hun portemonnee en vlogen de vijftigjes in het rond. De pupillen keken angstig toe hoe de vaders schreeuwden en hun selecties probeerde te perfectioneren.
Ik stond met open mond te kijken. De begeleider keek op zijn horloge en blies toen op zijn fluit. De transferperiode op zaterdagochtend was officieel gesloten en de teams waren compleet. De rijke vaders waren rood aangelopen maar tevreden. De stress van de werkweek was deels afgenomen door het bieden op de kinderen. Tussen alle kinderen door zocht ik naar mijn neefje. Hij kwam deze ochtend uit voor het prille, talentvolle Ajax. Jongens die voor het eerst Champions League speelden en nog moesten wennen aan het zaterdagochtendgevoel op AFC. Terwijl clubs als Barcelona en Manchester United bezet waren door de grootmachten, jongens van zeven jaar oud en al bijna alleen naar AFC mochten fietsen.
De wedstrijden begonnen en door het niveauverschil liepen de scores al snel uiteen. Uiteraard bezocht ik de wedstrijd van mijn neefje die met het jonge Ajax het opnam tegen Manchester City, het team met de rijkste vader. Al snel stond Ajax met 4-0 achter. Mijn neefje speelde geen onaardige wedstrijd. Hij stond op het middenveld en ondanks de score had hij het spelletje aardig door. Ik was een trotste oom. Na een minuut of vijf was ik niet de enige die de kwaliteiten van mijn neefje opviel. Naast mij stond een net iets te dik klein Italiaans volwassen kereltje van een jaar of vijftig met een espressootje of tien teveel in zijn mik. Druk gebarend probeerde hij duidelijk te maken dat het spel stilgelegd moest worden. Tot mijn grote verbazing blies de begeleider op zijn fluit en voor ik het wist rende de dikke Italiaan het veld in. Het bleek Raoila te zijn. Als een dolle rende hij op mijn neefje af en verzocht hem vriendelijk om mee te lopen naar het andere veld waar AC Milan 2-2 gelijkstond tegen Arsenal. Mijn neefje wilde het liefst bij Ajax blijven. Toen Raoila hem na afloop een Playstation beloofde besloot hij toch maar om op de bank te gaan zitten bij AC Milan. Milan won alles met mijn neefje op de bank. In de finale viel hij dan eindelijk in de verlenging in. In de laatste minuut kregen de pupillen van AC Milan een strafschop. Mijn neefje mocht hem nemen en schoot door alle spanning volledig mis en de bal belandde met espresso en al in het gezicht van Raoila.
Toen werd ik wakker. De telefoon ging. Mijn neefje. Hij had de Champions League gewonnen. Met Ajax. Ik kreeg een grijns op mijn gezicht. De Champions League met Ajax. Dit moest een droom zijn.