Topscorer De Bruijne beleefde een seizoen van verandering, hoop, blijdschap en afscheid
Max de Bruijne maakte met AFC Zaterdag 1 een turbulent seizoen mee. De speler moest op een positie spelen die hij niet kende, kreeg met zijn team dramatisch nieuws van de KNVB, veroverde het kampioenschap en moest afscheid nemen van zijn teamgenoten. Als topscorer van Het Amsterdamsche Voetbal beleefde hij kortom een jaar om nooit te vergeten.
De 25-jarige De Bruijne was de voorbije jaren een betrouwbare verdediger, maar onder leiding van Mohad Zaoudi veranderde zijn rol plotseling. De oefenmeester zag mede door zijn voetballende vermogen, lengte en energie een ideale centrumspits. Voor De Bruijne was het een boodschap die hij niet direct verwachtte, maar die hij wel besloot op te volgen. “Ik vond het persoonlijk wel prettig”, zo vertelt de inmiddels aanvaller. “Tijdens het eerste duel in de spits merkte ik al dat ik met mijn lichamelijke kracht goed mee kon in de tweede klasse. Hoewel we tegen aardige ploegen speelden, slaagde ik erin om te blijven scoren.”
Toen AFC Zaterdag ruim een jaar geleden degradeerde uit de eerste klasse, waren de Amsterdammers direct titelkandidaat voor het nieuwe seizoen. Dat bleek terecht te zijn, want vanaf de eerste wedstrijd was de club vrijwel onverslaanbaar. De Bruijne had daarin een belangrijk aandeel. “Toch wil ik mijn ploeggenoten niet vergeten. Zij gaven me zoveel voorzetten waar ik alleen maar tegenaan hoefde te lopen, dat het maken van doelpunten steeds makkelijker ging. Het gaf het team en mij vertrouwen om op de gebaande weg door te gaan.”
Aan het begin van het seizoen kreeg de club met een behoorlijke teleurstelling te maken. De KNVB kwam namelijk vanwege het weekendvoetbal met de regel naar buiten dat er slechts één team van een club in de eerste klasse of hoger mocht uitkomen. Aangezien AFC 1 in de Tweede Divisie aanwezig was, betekende het dat het zaterdagteam helemaal niet mocht promoveren naar de eerste klasse. AFC Zaterdag kon dan wel voor het kampioenschap strijden, maar het zou geen effect hebben op welke klasse het een jaar later zou voetballen.
Het nieuws kwam hard aan binnen het team, maar volgens De Bruijne was het negatieve sentiment in een aantal dagen verdwenen. “We wilden als team simpelweg voor het hoogst haalbare gaan en dat was het kampioenschap. Dat gevoel wilden we beleven. Dan is hat natuurlijk jammer dat je weet dat het voor de langere termijn geen effect gaat hebben, maar daar konden we op dat moment gewoon niets meer aan doen. Ik heb het gehele jaar een selectie gezien met jongens die er voor elkaar stonden en die alle wedstrijden wilden winnen.”
Eenmaal het kampioenschap gevierd, volgde het afscheid. Alle selectieleden besloten namelijk om bij de zaterdagselectie te vertrekken en hun heil ergens anders te zoeken. De een deed dat door na de zomer bij een andere (Amsterdamse) club te spelen, de andere koos ervoor om bij AFC in een lager team te gaan voetballen. De Bruijne maakte het laatste besluit en speelt in het nieuwe seizoen in een vriendenteam. “Het biedt me de mogelijkheid om voetbal te combineren met m’n privéleven. Mocht de gelegenheid zich voordoen, dan sluit ik overigens niet uit dat ik ooit weer in een eerste team ga spelen.”
De Bruijne heeft de leus ‘op je hoogtepunt stoppen’ kortom tot een kunst verheven. De van origine verdediger zal het voetbaljaar zijn hele leven blijven herinneren. “Het is natuurlijk bijzonder dat ik nu met deze prijs in mijn handen sta. Dat geeft me een trots gevoel en laat zien hoe knap we het afgelopen seizoen hebben gedaan. Het is zonde dat de spelersgroep uiteenvalt, maar we mogen zeer tevreden zijn met de wijze waarop we het jaar hebben aangepakt. Deze prijs krijgt een speciaal plekje.”
Tekst en foto: Jordi Smit