We waren in Vlaardingen, onder de rook van Rotterdam. Het Feijenoord embleem prijkte op menig shirt van de supporters als opmaak naar de bekerfinale.
Die finale won Feijenoord terecht.
De beste spits die ze ooit hadden scoorde een fijne goal en de spits van Quick Boys stond te juichen op de tribune, de rangorde was hersteld.
Na de wedstrijd liep een Fox reportster met roze jasje en microfoon naar de aanvoerder van AZ die er zichtbaar doorheen zat. Een triest staaltje journalistiek volgde. Het roze Foxje vroeg aan Wout Weghorst “kun je een beetje omschrijven hoe je je nu voelt”.
Dat kon Wout wel, hij wilde schelden en tieren en zelfs janken, maar zijn mediatraining verbood hem dat, dus hij mompelde wat. Roze Foxje gaf niet op en deed een tweede poging om hem aan het stamelen te krijgen. Wout bleef gelukkig overeind.
We schakelen vervolgens naar de studio waar Arnold Bruggink nog een laatste zetje gaf.
Arnold is analist en heeft het dubbele aantal interlands achter zijn naam staan als Wout.
Arnold heeft er namelijk twee, maar dat weerhield hem er niet van om er nog een schepje bovenop te doen.
Volgens de recordinternational moest Wout vooral niet blijven hangen in zijn teleurstelling. De wedstrijd was een half uur geleden geëindigd. Maar Wout moest nu maar weer gezellig worden van Fox.
Wout weet zelf ook wel dat hij geen Messi is en ook niet zal worden, zelfs geen Van Persie. Maar Wout is aanvoerder omdat hij altijd wil winnen, in de wedstrijd zeurt en sleurt, erin kleunt en lekker veel scoort en vooral karakter toont.
En daar heb ik het bruggetje te pakken.
We waren dus in Vlaardingen. En de fase is aangebroken dat de punten gepakt moeten worden, hoe dan ook. Mooi of niet mooi maakt niet zoveel meer uit. Karakter en wil om te strijden tot het eind is nodig.
En AFC liet zaterdag zien dat ze dat kunnen.
Vooraf werd in de bestuurskamer geklaagd over het bijveld bij AFC waar de heenwedstrijd was gespeeld. Ik durf te zeggen dat ons kunstgrasveld toch nog wel wat prettiger is dan het gras in Vlaardingen. Maar smaken verschillen, maken we geen punt van.
Ondanks de warmte speelden beide ploegen een stevige pot voetbal. Met een aardig tempo waarbij het veld, zoals dat zo mooi heet, behoorlijk groot bleef. Zwaluwen had vorige week onze buren van het Olympiaplein nog op een zevenklapper getrakteerd. Waakzaamheid geboden.
Die was er ook wel, alleen net niet genoeg toen vanaf rechts de bal met een origineel “wippertje” voor de goal werd gelegd en een Zwaluw de 1-0 wist te maken.|
Een domper die gelukkig een goede uitwerking had.
AFC creëerde kansen en vlak voor rust wist Thierry uit een voorzet van Willem fraai te scoren. Met een gelijke stand de rust in.
Voetbalkleedkamers in de rust zijn geweldig. Spelers vallen in hun eigen routine.
De één wil thee, de ander fris, de derde niks. De bidons worden gevuld. De onderbreking is nodig om bij te komen, maar mag niet leiden tot verminderde focus. De trainer geeft zijn visie en iedereen brult dat het gaat lukken. Hetzelfde gebrul hoor je vanuit de kleedkamer van de tegenstander.
De tweede helft tegen Zwaluwen kent een domper na ongeveer een kwartiertje. Willem weet de bal uit het AFC doel te houden met zijn arm, maar hij is geen keeper. Rood en penalty.
Ze telden hem al.
Wij nog niet, we kennen Jort en penalty’s.
En in Vlaardingen kennen ze hem nu ook. Het bleef dus 1-1.
Een half uur met tien man moest op karakter.
Zwaluwen kreeg kansen, AFC misschien nog wel de beste.
Eén punt op deze manier zou een prima resultaat zijn.
Op het tandvlees wordt de eindstreep gehaald en kunnen de punten mee de bus in.
Een andere bus overigens, die van ons was spoorloos verdwenen. Met dank aan Allard de chauffeur.
Een punt pakken kan op veel manieren. AFC koos dit keer voor de Weg van Wout.
Genieten!
WW