Wat een wedstrijd afgelopen zaterdag! We keken er al weken naar uit: de return tegen FC Purmerend dat sinds de winst bij AFC eenzaam op de eerste plaats staat in de competitie.

Spoiler alert: inmiddels niet meer :-)

Over de wedstrijd, en de aanloop er naartoe, is van alles te zeggen en dat zullen we dan ook doen.

Alhoewel de 2-4 thuis anders deed vermoeden was het geen klinkende overwinning van Purmerend op onze MO13-1. Flinke meiden daar niet van, wat snelheid en een aantal talentvolle speelsters, maar weggespeeld werden onze meiden zeker niet. Een van Purmerend’s betere speelsters trainde zelfs een aantal keer mee met de MO13-1 en kreeg zodoende een aardig kijkje in de Codrington-keuken.

Het verzoek om de wedstrijd vanwege de meivakantie te verplaatsen van het eerste weekend in die vakantie naar het laatste, konden we niet inwilligen. Bereidwillig als we zijn hebben we dat overwogen maar vanwege een tekort aan eigen speelsters: helaas onmogelijk. Vervolgens kwam het voorstel om twee uur eerder (08:30) te spelen. Bereidwillig als we zijn hebben we dat overwogen maar vanwege een structureel slaaptekort bij de teamleiding: helaas onmogelijk.

En zo stonden we volgens planning tegen half tien bij FC Purmerend op de stoep, en Ruben in de file. Plek om de warming-up te doen was er niet en dus alle gelegenheid om op hem te wachten. Een even korte als krachtige motivational speech van Ruben: er is goed getraind, we passen ons niet aan aan de tegenstander en spelen ons eigen spel. Dus in de bekende, aanvallende formatie, let’s go!

Naast de toch nog 13 speelsters had Purmerend ook een serieuze scheidsrechter weten op te trommelen. Na controle van de spelerskaarten aan onze kant – keurig hoor – stond niets een mooie wedstrijd meer in de weg. De fans waren in groten getale afgereisd en stonden lekker in het schrale lentezonnetje.

Het eerste kwartier gebeurde er voetballend gezien weinig. Purmerend speelde compact en belette AFC het spel te maken. De Westfriezinnen zaten er bovenop, figuurlijk en ook letterlijk. Naast schrammen en blauwe plekken leverde dat ook een blessure op bij Nouk die al na een paar minuten het veld moest verlaten. Met Daphne als vervanger werd de benodigde extra intensiteit ingebracht.

Onze meiden lieten zich niet van de wijs brengen, voetbalden geconcentreerd door, met een aanwijzing van Ruben hier en daar, gaven weinig tot niks weg en zo stond het op slag van rust toch gewoon 0-1. Tijdens de thee is de scheidsrechter nog gevraagd of het fysiek misschien iets minder kon in de tweede helft, maar daar kwam weinig van terecht.

Kort na rust viel de 0-2, met een beetje geluk. En ook met een beetje geluk volgde de aansluitingstreffer aan de andere kant. Het spel werd wat rommelig en AFC liet Purmerend hopen op resultaat. Totdat de 1-3 viel. De tactiek van de thuisploeg schoot tekort en de krachten vloeiden langzaam weg. De wedstrijd was gespeeld, en op het moment dat Purmerend dat besefte sloeg de sfeer om. Vrij plotseling floot de scheids af; zijn beste beslissing tot dan toe.

Teleurgesteld droop de thuisploeg af, op de voet gevolgd door de eveneens teleurgestelde coach. Wij volwassenen kunnen een voorbeeld nemen aan Liv, die weinig verkeerd had gedaan en toch haar excuses aanbood voor wat ze misschien verkeerd had gezegd. Wat begon als een mooie wedstrijd eindigde ondanks het goede resultaat toch een beetje lelijk.

Deze wedstrijd is gewonnen op techniek, tactiek en als team. Met als man of the match Ruben – de man met een plan – die kwam, zag en overwon…

Met drie wedstrijden nog te winnen, en een beter doelsaldo dat nodig is, stevenen we af op een zinderende finale van deze competitie. Net als in fase 2, en hopelijk met een happy end!

Roel
(& foto's van Debby)