Na een voorzichtig begin als spits, vorige wedstrijd, een paar weken geleden, begon Twan nu liever op doel, niet wetend dat er een kwartier voor tijd, bij de stand 2-2, bij de zoveelste chaos voor het doel een bal zou worden teruggespeeld, in de voeten van een tegenstander, die hem alleen maar hoefde binnen te tikken. Maar Twan gleed er naar toe en wist de bal nog naast te werken-maar bleef meteen liggen. Hij wist ook meteen dat het mis was: enkel gebroken.
Toen begon er een lange periode van wachten op ja, nee, toch wel, toch niet, nou vooruit dan maar, en daar istie dan eindelijk- een ambulance. Klein model, dus na wat professionele aanpassingen aan inpakken en medicatie, wachten op het grotere exemplaar, waar Twan wél liggend inpaste!
Niet alleen erg sneu voor Twan, maar ook een jammerlijk einde van een sportieve en spannende wedstrijd tegen het jongere en fittere TABA, waar AFC onverzettelijkheid, ijver, inzet en soms dom de bal verspelen tegenover zette.
Zo werd het 0-2, na een onhandige overtreding in de zestien (penalty) en een slordige pass (0-2).
Sporadisch maar slim werd door AFC wel eens de aanval gezocht, hetgeen resulteerde in een ragfijne combinatie tussen Amit en Peter (1-2) en een ragfijne combinatie tussen Peter en Amit (2-2). Tussendoor vond de scheidsrechter ook nog aanleiding om een doelpunt af te keuren! Ja, onpartijdigheid, waar vind je dat nog (niet in de meeste uitwedstrijden in ieder geval).

Na rust werd TABA sterker, maar vond of DJoost, of Elja of Eduardo en natuurlijk Twan op zijn weg. We kwamen er niet meer uit, maar toch.... tot het noodlottige moment dat Twan neerging en moest blijven liggen, op een koud veld, met telefonerende medespelers om zich heen en kleumende tegenstanders die eerst wilden doorspelen, maar dan toch inzagen dat staken de beste optie was.
Toen Twan tenslotte naar het ziekenhuis was (inderdaad: gebroken enkel) was de lol er wel voor iedereen af, en bleven er toch nog een paar in het clubhuis – om naar het eerste te kijken. Nouja, ook al een sof...