Koud he, waterkoud. Je moet wel helemaal gek van het spelletje zijn om op zo'n kille koude zaterdag helemaal naar Rotterdam te rijden, in de wetenschap dat je gaat verliezen. Twee van die gekken zijn Simon en Jeroen, ons begeleiders.Goed gemutst maar wel met een snottebelletje. Hulde!

Het sportpark werd verbouwd en we konden omkleden in containers. We speelden op het achterste kunstgrasveld. Achter het clubhuis in aanbouw. Het had iets weg van een oost-Europese club of een Belgische tweede klasser. Het was sfeerloos, grauw en koud. Waterkoud. Sparta begon sterk en ze hadden een kleine snelle watervlugge spits, die voor gevaar zorgde. Door een slippertje in ons centrum werd het 1-0. Bij ons ging het voetballend niet goed. Veel misverstanden en onnauwkeurigheden. Sommige hadden last van bevroren harde voeten (Erwin) en er kwam geen bal aan. De 2-0 had veel weg van buitenspel. We bleven in de rust op het veld zodat we snel weer door konden voetballen.

Sparta liet zich zakken en liet ons het spel maken. We kregen ook kansen maar Frank was ongelukkig in de afwerking. En bij Harro lukte het ook niet allemaal, ondanks de positieve coaching van Jeroen. Het was zo'n dag dat niks lukte. Tot overmaat van ramp kreeg Sylvan de bal keihard op z'n neus. Het bloed spoot eruit. Simon propte een mondkapje in de neus van Syl en Syl ging door. Hulde! Ze kregen een penalty en de keeper van wilde hem heel graag nemen, hij scoorde, 3-0. We raakte de paal en lat nog maar het zat ons niet mee. 4-0 was de eindstand.

De derde helft was ook in een container. Met soep en broodjes probeerde ze ons op te warmen maar dat lukte niet. Het bleef koud, waterkoud. Hartverwarmend was dat twee Marokkaanse spelers van ons liever bij ons, helemaal in Rotterdam, wilden voetballen dan de historische WK wedstrijd van Marokko op TV wilden kijken. Brian zei daarover: dan hou je niet van voetbal.

Volgende week spelen we uit tegen VOC (en we bepalen dan of Jeroen de Kerst haalt). Hieronder de stand, mede mogelijk gemaakt door Dhr. J. Wortel