Na een onstuimige trainingsweek was het affiche van vanochtend: uit tegen JO12-1 van ASV De Dijk. De naam van de in landelijk noord gelegen thuisclub laat aan fantasie weinig ruimte: de club is werkelijk gelegen aan een dijk, pal voor het IJ-meer. De tegenliggeronvriendelijke weg naar het sportpark lijkt met opzet zo smal te zijn gehouden om bezoekers te vertragen en te frustreren. Werkt niet! De AFC-ers waren stipt aanwezig. Goedgeluimd bovendien.

ASV De Dijk is dé (ai, geen zin in gedoe, dus herstel: “dé”= “een”) trots van noord. Prachtige club, in 1999 ontstaan door fusie van Rood Wit en Schellingwoude. Onder meer Ruud Krol, Petje Kluivert en zoon Justin, Edje Davids en Reusertje lieten er hun jeugdige voeten spreken. De allerjongste jeugd speelt er gelukkig nog steeds op echt gras.

Onze meiden waren erop gebrand te laten zien echt in de Eerste Klasse thuis te horen. De inzet was dan ook om met drie punten naar Goed Genoeg terug te keren. De Dijk had weliswaar al zes punten behaald maar zulke statistieken zeggen niets. Het mooie van sport is dat een nieuwe wedstrijd een nieuwe kans betekent, elke pot begint immers op brilstand. De meiden hadden de afgelopen weken bij vlagen prima voetbal laten zien waarin ze niet onder deden voor de tegenstanders. Steeds ontbrak dat vleugje geluk. En - kritisch maar eerlijk – een mooie opgebouwde aanval smoorde te vaak door individueel avontuur. Dat moest anders. Op de training is daarom met elkaar gesproken. Wat is belangrijk? Plezier, samenwerken en niet opgeven was de gedeelde conclusie. Spelen voor het team, met en voor elkaar, was de manier om de ban te breken en opponenten te pakken. Vandaag wachtten door stevige IJ-wind gestaalde kerels, de warming up verraadde technisch vaardige stilisten. Dit was geen kick and rush-team maar een op positiespel getrainde équipe met ongetwijfeld een snelle omschakeling in huis. Oppassen dus.

AFC trad voltallig aan maar kreeg meteen een fikse tegenslag te verwerken. Aanjager Pixie had zoveel last van een rugblessure dat ze, ondanks een snelle behandeling van gelegenheidsfysio Olle, niet kon starten. De teleurgestelde Pixie werd getroost door het team en beloofd werd dat er alles aan zou worden gedaan om haar te laten juichen. Vanaf het eerste fluitsignaal zetten de meiden volop druk. De Dijk wist daar in de beginfase goed mee om te gaan en speelde zich onder druk uit. Voor de neutrale toeschouwer was het mooi om te zien dat de twee teams niet de lange bal hanteerden maar elkaar met snelle combinaties wisten te vinden. Verzorgd voetbal van de Hollandse school. Dit leidde in de beginfase, waarin AFC weliswaar meer balbezit had, na een snelle omschakeling van De Dijk, tot de uitgespeelde openingstreffer voor de thuisploeg. Het bracht AFC niet van de wijs. De meiden gingen meteen op jacht naar de gelijkmaker. Leerstof van de training werd toegepast. Weinig ging door het midden, de flanken werden volop benut. Na de openingstreffer had De Dijk vrijwel geen antwoord meer op het gretig ogende maar vooral gedisciplineerd spelende AFC. Doelkansen voor de bezoekers bleven dan ook niet uit. Stine maakte snel de gelijkmaker en kort daarna scoorde Clarice de 1-2. Beide doelpunten kwamen tot stand door samenwerking. Nog voor de thee (herstel: limo) legde Nouk ‘m in het mandje, ook weer een fraai doelpunt als eindstation van samenspel. De uitstekende, in imponerend felgroen tenue gestoken keeper van De Dijk voorkwam dat de schade voor de thuisploeg verder opliep. Ruststand 1-3. Als AFC zo bleef spelen en ze voor elkaar bleven werken, zou de score in de tweede zeker verdubbeld kunnen worden.

Wisseling van helft had stevige tegenwind voor AFC tot gevolg. Maya, die in de eerste helft zeer verdienstelijk had gekeept en onder de lat plaats had gemaakt voor Camilla, scoorde pal na rust de 1-4 nadat een mooie combinatie daaraan vooraf was gegaan. De Dijk bracht er nog maar weinig tegenin. Door het felle druk zetten - Juna stapte steeds goed in en Elise poetste tegenstanders steeds naar buiten, werd het spel van De Dijk snel ontregeld. AFC stoomde steeds via de vleugels op. Zo werd rechtsvoor Feline bereikt die panklaar breed legde op Daphne die afdrukte richting de korte hoek: 1-5. De frustratie van De Dijk nam zienderogen toe met hard spel als gevolg. De scheids liet in die fase (te) veel toe en voor enkele fikse overtredingen werd niet gefloten. Anders dan de daarover verontwaardigde toeschouwers, protesteerden de meiden niet. Zij zaten duidelijk in een geconcentreerde flow en gingen gewoon door. De scheids legde vervolgens het spel stil voor een blessurebehandeling van een Dijker, ter hoogte van hun eigen doel. Bij de hervatting volgde echter geen scheidsrechtersbal maar stormde een speler van De Dijk zomaar met de bal op het AFC-doel af en schoot ‘m erin. Nog voordat AFC zich kon positioneren en zelfs maar een fluitsignaal had geklonken. De scheids wees naar de middenstip: 2-5. Vreemd….. Nadat het spel nog een paar keer was stil gelegd vanwege geblesseerde Dijkers, zoefde de bal plots, na een onoverzichtelijke scrimmage in het centrum, opgelift door de harde wind, richting het AFC-doel. De uitstekende keepende Camilla moest daardoor de 3-5 toestaan. De Dijk begon er zowaar weer in te geloven maar die hoop was ijdel. De uitblinkende Amalia, die een zeer dienstbare wedstrijd speelde en met haar dreigende rushes onzelfzuchtig doelpunten had voorbereid werd op links de diepte ingestuurd. Met een uitgekookte lichaamsbeweging zette zij de keeper op het verkeerde been. Terwijl hij naar links bewoog, schoot Amalia in de korte rechterhoek: 3-6 eindstand. Als De Dijks keeper niet zo goed was geweest (heeft hij geen zus die bij AFC kan komen keepen??), was de score veel hoger uitgevallen.

Een terechte, klinkende overwinning voor AFC MO12-1. Maar het belangrijkste is de wijze waarop die tot stand kwam. Zes doelpunten door zes verschillende doelpuntmakers. Een teamprestatie van formaat! Alle meiden zetten vandaag het team op de eerste plaats, ze verdienen daarvoor een groot compliment. Dit potje liet zien waartoe de meiden in staat zijn als ze met plezier met en voor elkaar spelen en niet opgeven. Coach Ruben stond er trots en glunderend naar te kijken. Hij zag dat het goed zat.

Aron

en foto's natuurlijk weer van Debby: