Zaterdag 1 april (niets over gehoord gelukkig) ontvingen onze jongens de O13-2 van RKAVIC. Een fusieclub van het Amsterdamse R.K.A.V. (Rooms Katholieke Amsterdamse Voetbalvereniging opgericht in 1916 en het eveneens Amsterdamse V.I.C. (Voetbalvereniging Ignatius College uit 1915). Lager geklasseerd, maar dat zegt in het geheel niets weten wij.

Ondanks wat miezerigheid prima voetbalweer en het miezeren hield al snel op en een licht laf zonnetje brak door. Hermen langs de coachlijn, Fred betrok de fluit en Sigurd wierp zich weer op voor vlaggeneur. Guido heeft even een dingetje met een arm, maar het gaat goed en we wensen hem een snel herstel.

Het begin van de wedstrijd was onthutsend slap en inspiratieloos. Geen idee waar dat vandaan komt. De we kunnen voetballen weet ik, maar waarom we dat dan vaak niet doen is mij een raadsel. Niet fel genoeg, niet naar de bal toe, maar er vanaf en het plezier zag ik niet. Deed mij weer denken aan de eerste helft van de eerste wedstrijd tegen Pancratius. Een meer dan belabberde eerste helft, geen lach kon eraf en hangende koppies. Na een opbeurende speech van Guido in de kleedkamer dat je het vooral leuk moet vinden volgde er een spetterende tweede helft die we wonnen. Het was goed, het was met inzet, met plezier ... En waarom dat niet iedere keer kan weet ik niet, de bekende mysterieuze krachten ....

Het bleef slecht en dan lok je het ook uit, RKAVIC scoorde en al snel  stond er een achterstand op het bord. AFC was wel de beter voetballende ploeg, maar het vermogen om iemand met een rood shirt aan te spelen was er bijna niet. Er was nog een opmerkelijk moment. Een van de onzen, ik weet niet wie, gooide in. Maar de bal ging niet het veld in, maar vanaf de ingooi uit ... curieus.
Maar plots kwam er wat vuur in ons spel. Het werd wat feller, we wilden meer de bal. Veel aanvallen, maar die smoorden steeds. Een vrije trap van Max leek niets op te leveren, maar de bal kwam van een verdediger bij Jesse en die mikte hem beheerst in de rechterhoek ... 1-1. Een snelle gelijkmaker. En dan nu doordrukken, daar leek het ook op. RKAVIC werd vastgezet op de eigen helft en er volgden kansen. Maar het bleef moeilijk om iemand met een rood shirt te bereiken.
Het zakte een beetje in en de tegenstander kwam er meer uit, zonder al te veel gevaar. Dan komt Tommy door het midden alleen op de keeper af, maar die kwam er goed uit en de bal ging naast, jammer. Niet veel later een bijna identieke situatie, via Olivier naar Tommy en nu was het wel raak, 2-1 ... mooi doelpunt. AFC sterker, maar de bezoekers uit Amstelveen kwamen er zo nu en dan toch uit, Darren moest een paar keer optreden. Deze fase hadden we moeten doorpakken, maar dat lukte maar half. Wel gevaarlijker, maar zonder resultaat. Fred floot voor de rust.

Hermen zei tegen de jongens dat ze de tweede helft fanatiek moesten spelen en lekker voetballen en dat hij dan positief ging coachen. Iedereen stond klaar, maar Fred had nog wat bezigheden langs de lijn. Al snel kwam hij met een parmantige sprint naar de middenstip.

De tweede helft begint toch weer wat slap. Maar voor ik mij daar druk over kon maken word ik weggeroepen. Mijn oudste zoon stond voor de deur zonder sleutels en moest het een en ander. Dat vroeg wel wat tijd. Bij terugkomst stond het 4-3. Wat was er in hemelsnaam gebeurd?
Nogal wat begreep ik. Er leek niets aan de hand, Tommy had de 3-1 en 4-1 op de pantoffel ... een hattrick. Maar daarna werd het 4-2 en 4-3. En ook licht onaangenaam volgens de overlevering. Gaaijes werd geschopt en hij schopte terug. Van het veld gestuurd en geschorst voor komende woensdag. DJ werd geraakt en viel geblesseerd uit. Perikelen derhalve ...

Veel meer kan ik er niet van maken. Gewonnen, maar groots was het niet. Dan maar komende woensdag in het bekeravontuur uit tegen CTO ’70 in Duivendrecht.

Peter Loman