Er hing een mespunt, toefje zo men wil, lente in de lucht en een flauw zonnetje zorgde voor een prettige ambiance. De eerste insecten passeerden mij, maar vooralsnog gingen wij als vrienden uit elkaar.

We gingen op bezoek bij NFC (Nieuwer-Amstelsche Football Club uit 1919) aan de Sportlaan in Amstelveen. Daar waren wij al eerder en als ik mij goed herinner gingen wij met de lauwerkrans naar huis. Maar dat bood uiteraard geen enkele garantie. Fraai tenue van NFC, lichtblauw met een witte V. Contrasteert mooi met onze kleuren. De tegenstander was U13-1, maar meer hebben zij er ook niet. Als je aan komt lopen stuit je op het John van ’ t Schipplein, inderdaad die heeft daar gespeeld.
Boaz was er niet bij en Hermen moest halverwege de tweede helft weg, niet om met een watcher door de stad te paraderen, maar vanwege een andere reden.

De fluit floot en Fred trok weer baantjes met een vlag in zijn hand. Hermen stond als vanouds op een pittige, doch rechtvaardige, manier te proberen om onze jongens scherp te krijgen en te houden. Dat is nodig, want de neiging is sterk aanwezig om niet fel genoeg te zijn. En daar is het eerste woord van de titel van toepassing,  bravoure ... Zelfverzekerd, overtuigend en met lef.
Het eerste wapenfeit was een vrije trap van Max een meter of dertig van het doel. Toch probeerde hij het, de bal kwam niet hard aan, maar de keeper kreeg hem niet onder controle. Daar schrok Olivier zo van dat hij de grote kans niet kon verzilveren. En daar is alweer het tweede woord, gogme. Kijken, inschatten en daarop reageren. Er volgen meer kansen voor AFC. Azedine en Diagne waren gevaarlijk, maar het lukte niet. De keeper van NFC oogde niet bepaald zeker, al een aantal keer liet hij de bal los. Daar moet je dus als de kippen bij zijn, gogme dus. Dan pakt Olivier de bal op, een meter of wat buiten het strafschopgebied en mikte hem over de verbaasd kijkende keeper. Mooi doelpunt, 1-0 AFC.
We waren beter, al wandelden er zo nu en dan wat NFC’er wel erg gemakkelijk door onze zestien. Die moet je aanpakken, jawel ... met bravoure. Jesse ging er op links vandoor, passeerde een mannetje of wat en schoot in het zijnet. Het laatste mannetje was een brug tever en bovendien stonden er drie met een rood shirt vrij rond de penaltystip. Er volgde een fase met niets aan de handvoetbal. Geneuzel rond de middenlijn, ballen uit ... veel ingooien. Daar zie je toch soms gekke dingen. Ik weet niet precies wie van ons, maar het leek meer op speerwerpen dan op een ingooi.
NFC kwam er een paar keer uit en werd een beetje gevaarlijk wegens een licht gebrek aan kordaat en kranig ingrijpen. Om eens andere woorden te gebruiken. AFC bleef beter, veel aanvallen die helaas in schoonheid stierven. Hermen riep dat ze meer op de tweede ballen moeten letten. En ja, na een voorzet hobbelde de bal regelmatig door de zestien, daar moet je dan bij zijn, je zou kunnen zeggen ... maar dat heb ik al gedaan. Toen was het rust.

De tweede helft liet niet veel anders zien. Een veel sterker AFC,  maar het was nog steeds 1-0.  Dan komt Kian goed door op links, speelt zich mooi vrij en schiet de bal hoog in de linkerhoek. Fraai doelpunt en dat was de 2-0.

Vlak daarna redde zijn vader een bal die zeker de sloot was ingegaan. Katachtige bewegingen die in een ballet zeker niet zouden misstaan. Jammer dat niet lang daarna hij dat niet kon herhalen ... bal in de sloot. Maar daar draafde Fred, coach inmiddels, alweer met de slootballenstokvanger. Onvervangbaar toch die man. Vaste invaller Sigurd pakte de vlag op.
Voort ging het weer, Diagne pikte de bal op op de rand zestien en zijn schot werd lichtjes verkeerd beoordeeld door de keeper, 3-0 AFC. Op rozen zou je zeggen. Dit was het moment waarop we erover heen hadden kunnen walsen. Een paar goede kansen, na goed aandringen liepen net verkeerd af. Maar er was elan, wat is de Nederlandse taal toch rijk.
Dan was er een moment waar NFC een strafschop kreeg. Ik heb het niet gezien, maar discutabel was het zo gaat het verhaal.  De penalty ging er onhoudbaar voor Darren in, 3-1.
Onveranderlijk bleef AFC sterker. Voorop in de strijd ging Gaaijes. Bravoure staat met hoofdletters bij zijn naam. Een hele grote kans voor AFC, maar jammerlijk gemist. De Amstelveners gaven het niet op en plots was het 3-2 en toen werd het volkomen onnodig spannend. Een prima aanval via links, Jamie deed het goed, zijn schot ging centimeters over.

Het bleef spannend, nog steeds waren wij veel en veel beter, maar ... Een enorme kans voor Diagne liep net verkeerd af. Daarna maakte Jamie een mooie beweging maar probeerde de bal met de buitenkant langs de keeper te werken, te moeilijk.
Olivier had de bevrijdende treffer in huis. Zoals zo vaak pakte hij een bal op het middenveld op, passeerde een NFC’er en schoot onhoudbaar in .. 4-2 en dat was erg prettig. Er volgden nog wat kansen voor AFC, maar het eindsignaal klonk. Een zeer verdiende overwinning. Olivier roep ik uit tot man van de wedstrijd.

Dit team is in staat om goed te combineren, dat hebben we maar al te vaak gezien. Ook fel en met geloof, denk aan de tweede helft uit tegen Pancratius. Maar ze moeten uit een slaap worden gehaald en ik durf te zeggen dat na dat ontwaken de titel van dit stukje de sleutel is om met een driemaal hoezee de verschillende velden te verlaten ...

Volgende week een hele belangrijke wedstrijd op Goed Genoeg tegen onze vrienden van de O13-7. Die willen we toch heel graag winnen ... kijk eens naar de titel van dit stukje.

Peter Loman