Na een prima eerste seizoenshelft en een welverdiend kerstreces bracht de eerste wedstrijd van de voorjaarscompetitie de O13-6 naar Badhoevedorp. Onze jongens mogen het na de goede resultaten en het fijne teamspel in de derde klasse proberen. Op deze koude, heldere winterdag heette de tegenstander toepasselijk Pancratius. De voetbalclub is vernoemd naar een 14 jarige martelaar uit het oude Rome die de Romeinen geen offer wilde brengen. Een weinig vrolijke naam zou ik zeggen maar hij is zoals bekend ook 1 van de 4 IJsheiligen en dat klinkt al wat gastvrijer.
Coach van dienst was Guido die maar 1 wissel kon inzetten. Gaaijes, DJ en Samuel hadden andere verplichtingen dus er moest wat worden geschoven op rechts. De O13-4 van Pancratius kwam goed uit de startblokken. Grote en behendige spelers overliepen AFC compleet. Dit was different cookie dixit Louis Van Gaal. Onze jongens gingen veel te slap de duels in, konden geen combinatie maken en slaagden er niet in om de bal even vast te houden voor een aanval. Binnen 5 minuten stond Pancratius met 2-0 voor na slap verdedigen van AFC. Helaas werd er nog steeds geen tandje bijgezet, duels werden verloren, het leek of niemand de bal wilde hebben en de spitsen werden gezocht met wilde rammen naar voren. Van een zorgvuldige aanvalsopbouw was amper sprake. Toch ontstond na een goede counter een enorme kans op de aansluitingstreffer. In plaats van meteen de breedtepass een leeg doel binnentikken werd de bal eerst nog aangenomen zodat de goede Pancratius keeper alsnog kon redden. Daarna scoorde de tegenstander nog twee keer via een mooi hoog afstandsschot en schoot Jamie na een snelle solo in het zijnet. Ruststand 4-0 voor Pancratius en daar viel geen speld tussen te krijgen.
Uw verslaggever van dienst was in de rust getuige van een bekend fenomeen in de sport: de peptalk in de kleedkamer. Guido had in de eerste helft vergeefs via luidkeelse aanwijzingen de boel op de rails proberen te krijgen en draaide het in de kleedkamer om : wat vonden de jongens er zelf van? Dat wisten de AFC-ers dan wel: slap in de duels, niet knokken voor elkaar, bang voor het fysieke spel van de tegenstander, elkaar niet coachen, zich verschuilen ipv in de bal komen en niet de doeltrap opeisen als je ziet dat Max last van zijn been heeft. Meer jongens hadden ineens pijntjes, maar bij een achterstand moet je je er een beetje doorheen bijten, zeker als je maar 1 wissel hebt. Dus, zei Guido, knok voor elkaar, geef aan dat je die doeltrap of hoekschop even niet kan nemen en wil in balbezit komen. Probeer in elk geval wat doelpunten te maken; een nederlaag met 6-2 geeft een beter gevoel dan die 4-0 achterstand proberen te consolideren.
En dat is het mooie van sport: peptalk kan bijzonder goed uitpakken. Meteen na rust werd er weer ouderwets gestreden en gecombineerd. Het lukte niet allemaal, dat geeft ook niet. Bovendien was dit Pancratius echt een goede ploeg. Maar het enthousiasme was er weer, er ontstonden kansjes en na een ongelukkige tegenaanval die Pancratius op 5-0 bracht werd er door de schaarse verdedigers amper een kans weggegeven. De noodzakelijke keeperswissel (Darren had last van zijn arm en Tommy van zijn been, vandaar) pakte verrassend uit. Darren liep lekker te sleuren in de aanval en na prima vechtvoetbal van Olivier en Azedin werd de veroverde bal in de 16 meter geslingerd. Jesse bedacht zich niet en krulde de bal in de verre hoek. Een verdiend doelpunt. Onze jongens bleven knokken en na een goede aanval pikte Darren de bal op en tikte de 5-2 binnen. Er zat een doordringende buitenspel-lucht aan, maar wat kan het schelen . De scheids zei dat hij het wel zag maar omdat de grens zijn aandacht elders had kon hij niet fluiten. Enfin, een 5-2 nederlaag als eerste resultaat in de hogere klasse, maar de tweede helft mooi met 2-1 gewonnen!
Goed geknokt na de rust, volgende week vanaf het begin en we gaan leuke potjes voetbal tegemoet. Man van de wedstrijd was coach Guido die na de tamelijk dramatische eerste helft het juiste schakelaartje vond om AFC O13-6 uit de winterslaap te halen.
Fred Bruins
