Uit op het genoeglijke sportpark van Sporting Martinus aan de Amsterdamseweg in Amstelveen. We hebben een historie met dit team. Vorig jaar wonnen wij twee keer en dat werd niet met veel liefde ontvangen. Navraag (en ook eigen waarneming) leerde dat de tegenstander het niet goed kon verkroppen dat ons aller AFC er met de winst vandoor ging. Dat is natuurlijk geen punt, verliezen zit niemand in het bloed. Maar gelukkig ging het nooit buiten de bekende perken.
De scepter werd vandaag gezwaaid door Guido en Fred draafde op grens en trok de vlag strak. Samuel was hersteld van een kortstondig ongemak, Jesse kon maar  één helft meedoen, maar we hebben we een brede selectie. Hermen stond toch ook weer langs de lijn en dat is natuurlijk altijd zeer welkom.

Tot zover niets aan de hand.  Mijn vertrouwde opname-aparaatje stopte ermee, batterijgevalletje. Dan eindelijk maar eens over op de mogelijkheid van de smartphone. Kom op zeg, ga  met je tijd mee fossiel! Het leek te werken. Ik zag  vanaf de start een veel krachtiger en overtuigender Martinus, wij liepen er achteraan. Een uitval van Martinus op rechts en het was 1-0.  En niet heel veel later 2-0. De pin op de neus. Genoeg kansen, slordig in de afronding en je laten aftroeven door een fysieke tegenstander. Dat was het begin, maar we herpakten ons, zetten meer druk en kwamen vaker voor het doel van Sint Martinus en deze heilige stelde Tommy in de gelegenheid om op fraaie wijze de 1-2 en 2-2 op de borden te laten aantekenen. Heel sterk om na het slappe begin en de achterstand terug te komen. Een teamprestatie en daar zijn wij trots op.

AFC begon de tweede helft sterk en drong Martinus terug in het eigen strafschopgebied. Een hoekschop ging van been naar been en Kian frommelde de bal over de lijn langs een verbouwereerde keeper ...3-2. Even leek het alsof wij nu over Martinus heen gingen lopen. Een mooi schot van Tommy op de lat. Daarna nog wat mogelijkheden, maar zonder succes. Martinus werd sterker en een snelle uitval waar Boaz helaas te laat op reageerde zorgde voor de 3-3. Hij was in verwarring, kreeg verschillende opdrachten, tja … met vijftien coaches zou dat zomaar kunnen. De waarheid ligt zoals altijd in het midden.

Spannend werd het en of het daardoor kwam weet ik niet, maar ik kreeg het zelfs een beetje koud. Zeer tot mijn genoegen overigens na die overdreven Indian Summer. AFC drong aan, opnieuw wat kansen maar steeds nét niet. Een compliment voor de instelling, het wat krachteloze begin was volledig omgedraaid in de wil om te winnen.

Een hoog schot werd door de keeper van Martinus verkeerd beoordeeld en de bal leek het doel in te gaan, maar dat kon hij nog net voorkomen. Even later was het wel raak, via een bijna potsierlijke kluts werkte Kian de bal over de lijn … 4-3 AFC! Overigens houdt Boaz het op Jamie. Daarna werd het wel heel erg spannend, het ging heen en weer. Darren was af en toe wat besluitloos en vergat op die momenten dat hij de bal ook met zijn handen mag pakken, maar had ook een paar hele goede momenten.
Opmerkelijk was nog dat Azedine de grens omver liep .. nee, dan heb ik het niet over Fred … Het spel speelde zich angstig vaak op onze helft af in de slotminuten.De scheidsrechter probeerde nog om zijn club aan de gelijkmaker te helpen en liet erg lang doorspelen. Roberto maakte daar een, naar mijn idee, terechte opmerking over en werd weggestuurd met de opmerking: ‘Pas op anders plak ik er nog vijf minuten aan vast’. Dat kan natuurlijk niet, maar daardoor smaakte het zoet van de overwinning nog beter. Want het bleef 4-3 voor AFC. Een heerlijke overwinning. Verdiend en op eigen kracht. Sjappo!!

Ik had een idee over de man van de wedstrijd, maar kreeg plots een nog beter idee, je moet vernieuwen nietwaar. Vanaf deze wedstrijd vraag ik een speler wie deze geuzennaam verdient. Boaz lag dit keer erg voor de hand en hij was daar heel duidelijk in … Rutger verdient deze prestigieuze titel. Van harte!

Volgende week ontvangen wij AMVJ op Goed Genoeg. We zijn vol vertrouwen …

Peter Loman