Nederland gaat deze zomer niet naar het WK. Het gaat dus even een tikkie minder met ons voetbal en daarom wordt er eindeloos gediscusssieerd: worden onze jeugdspelers wel goed opgeleid? Aan de ene kant wordt er geroepen: in de jeugd is winnen niet belangrijk, daar gaat het niet om, je moet zorgen dat de spelers goed leren voetballen. En aan de andere kant juist het tegenovergestelde: onze spelers hebben geen winnaarsmentaliteit! Ga maar eens kijken in Portugal of Argentinië, daar zijn ze op hun achtste al echte killers! Dus wat is wijsheid? Lekker spelen, of altijd ten koste van alles willen winnen?
AFC onder 13-2 bewees gisteren in de kraker tegen Real Sranang dat je helemaal niet hoeft te kiezen. Het kan gewoon allebei: én met het mes tussen de tanden het veld op gaan, én mooi en goed voetbal spelen. Het was duidelijk dat we een tot op het bot gemotiveerde tegenstander zouden treffen, want Real Sranang vocht voor zijn laatste kans op de titel. Maar we wisten ook al sinds een week op welk veld we zouden spelen. Op echt gras. Lijkt een detail. Maar onze tegenstander speelt vrijwel nooit op echt gras, en daarom trainden wij de hele week in de aanloop op de wedstrijd op gras. Met zo’n voordeeltje sta je eigenlijk vóór de wedstrijd al met 1-0 voor. Nou, dat scheelde niet veel, want na 25 seconden lag de bal al in het net. Hoewel die goal eigenlijk niet aan het gras lag, maar aan een tactische vondst van Justin. Hij had geïnformeerd bij de tegenstanders van Real Sranang, en wist dat ze ‘hoog druk zetten’, en dat er ruimte lag achter hun laatste linie. Dus: balletje eroverheen leggen en gebruik maken van onze snelheid. Dat deed Ticho perfect, Anthony lag op snelheid en was niet te houden, boem, raak.
De ondergrond benutten, je verdiepen in de tegenstander, dat doe je als je écht wil winnen. Maar de tweede goal liet zien dat we ook schitterend voetbal kunnen spelen, dat was er één uit het boekje. Opnieuw werd Anthony diep gestuurd, maar deze keer volgde er een strakke voorzet. Carlito dook als linkerspits precies op tijd op bij de tweede paal om de bal stijlvol binnen te schieten. Fantastische goal, hoorde ik ook een aantal Real Sranang-supporters beamen. Het restant van de tweede helft hield AFC de controle, Felix had opvallend weinig te doen. Dat lag voor een groot deel aan de enorme strijdlust op het middenveld, waar de spelers elk duel met volle overgave ingingen. Silvan, Toby en Ticho koppelden power aan snelheid en spelinzicht, en zoals zo vaak zie je dat je de wedstrijd beheerst wanneer je de baas bent op het middenveld.
Achterin waren Dax en Prio zoals gebruikelijk onze rotsen in de branding en vocht Vince boeiende duels uit met de handige en snelle rechterspits van Real Sranang. Een paar keer zó scherp dat het op het randje was, maar de boodschap was duidelijk: er valt hier vandaag niets te halen.
In de tweede helft leidde dit tot wat frustratie bij Real Sranang. Na een scherpe interceptie van Rayven konden we snel omschakelen, Ticho lanceerde opnieuw Anthony die duidelijk weer ‘on fire’ was vandaag: 3-0. Meteen daarna viel de 3-1, maar voordat we ons zorgen konden maken over de goede afloop dupeerde de aanvoerder van Real Sranang zijn team door na te trappen. En tsja, dan kan de scheidsrechter niks anders doen: rood. Na Toby’s 14e assist van het seizoen en Athony’s derde goal van de dag moesten ook wij met 10 man verder (eveneens natrappen, en dat mag dus niet). Met tien tegen tien speelden we de wedstrijd rustig uit en kunnen we gaan toeleven naar de volgende ‘finale’, tegen de nummer twee, AS80.
Met deze strijdlust en teamgeest heb ik er allle vertrouwen in!
