Als trotse koploper op bezoek bij Robinhood, de huidige nummer negen van de competitie. Tevens de club met roots in Paramaribo die speelt op het terrein van Nieuw-West United op Sportpark De Bijlmer. Bent u er nog? Het beloofde een leuke ochtend te worden op een fraai complex met vriendelijke mensen achter de bar die om negen uur in de ochtend de heerlijkste broodjes soja-kip, pom en bakkeljauw aan het voorbereiden waren. “Het is wat vroeg maar het water loopt me gewoon in de mond. Zal ik er nu al een bestellen of is dat heel gek?" Enfin, terug naar het voetbal.

Na een goede warming-up beginnen onze mannen met veel zin aan de wedstrijd. Ze spelen tegen een ploeg waarvan we langs de lijn vermoeden dat een aantal spelers met de brommer naar de club is gekomen. En dat is knap als je in de O13-1 speelt, zullen we maar zeggen. Maar goed, we gaan van het goede uit. Onze jongens zullen hoe dan ook de voeten moeten laten spreken. Vandaag is er geen sprake van aftasten en eens rustig bekijken hoe we het gaan aanpakken. De start van de wedstrijd is furieus. Na een mooie combinatie over een aantal schijven maakt onze spits er al in de vijfde minuut knap 0-1 van. Nog geen drie minuten later ligt de gelijkmaker er na een snelle counter al weer in. Recept: balverlies bij AFC, lange peer op de spits die op snelheid langs onze verdediging snelt en oog in oog met de keeper geen fout maakt. Dit zal het verhaal van deze mooie november-ochtend worden, naar zal blijken.

Twee minuten later. Mooi combinatie-spel over de as van het veld waarop een van onze middenvelders van een meter of twintig met een prachtig schot de bal over de keeper plaatst: 1-2. En u raadt het al: twee minuten later "lange peer op dito spits van de tegenstander" en het staat weer gelijk. In de vijftiende minuut is het op dezelfde wijze weer bingo voor de tegenpartij: 3-2. Een minuut later weet onze keeper met een mooie actie te voorkomen dat de 4-2 wordt aangetekend. Even later maakt onze spits er met een bekeken schot in de hoek 3-3 van na een prachtige steekbal vanuit het middenveld over de rechterkant van de zestien. Twintig minuten gespeeld, zes goals verder... Het niet-bestellen van de heerlijke Surinaamse broodjes met het risico er op te moeten wachten en het begin van de wedstrijd te missen blijkt een wijze zet. Gedurende het restant van de eerste helft wordt er niet meer gescoord. We zijn zoals wel vaker dit seizoen voetballend beter dan de tegenstander, met mooie techniek en combinatievoetbal waarbij vanuit iedere positie vooruit gespeeld wordt. Dominant, technisch en aanvallend voetbal, dat zien we graag. We worden alleen geconfronteerd met een tegenstander wiens aanvallen geen pijn doen, maar de counters na ons balverlies wel. Klinkt Cruijffiaans als ik het zo teruglees, maar u begrijpt wat ik bedoel. Rust.

Het begin van de tweede helft komt zowaar nog sneller op gang dan de eerste. De tegenstander krijgt binnen een minuut drie kansen uit drie counters die er net niet in gaan. Hier kruipen we door het oog van de naald (dank Hajo). Na een minuut of tien stormt er wederom een spits van de tegenstander alleen op onze keeper af die vervolgens prachtig redt. Het spel van AFC wordt in de tweede helft wat slordiger waardoor we minder balbezit hebben en daardoor ook minder dominant zijn. Toch maakt onze spits er na een klein kwartier 3-4 van na een splijtende pass vanuit het middenveld. Vervolgens hebben we kansen op de 3-5 - goed schot vanuit het middenveld, mooie kopbal na corner die net naast gaat - maar we lopen weer in de lange-haal-naar-voren-val van de tegenstander: 4-4.

Dan volgt een fase waarin het spel zowaar nog meer op en neer golft. De tegenstander krijgt vijf goede kansen om de leiding te nemen tegen een kans of twee voor AFC. In de slotminuut raken we na een actie over de linkerflank de paal en pakken de jongens alsnog bijna de winst. Einde wedstrijd. Althans, dat denken we. Onze jongens lopen al naar de dugout als de coach van de tegenstander een lobby inzet bij de scheidsrechter voor vijf extra minuten. En met succes, mede omdat onze coach de uitdaging wel aan wil gaan: “ik wil hier met drie punten weg". Een instelling die we langs de lijn toejuichen. Bring it on. En de jongens trekken de wedstrijd bijna alsnog over de streep, met onze spits die de keeper net niet verschalkt met een hoog, geplaatst schot en in de slotminuut na een mooie actie via de paal naast schiet. Nu is de achtbaan dan echt ten einde. Eindstand 4-4.

En toch knaagt er iets… Onze coach en teamleiders besluiten na de wedstrijd de digitale spelerskaarten van de tegenstander op te vragen. De coach van Robinhood weigert dit. Ook weet een van onze jongens te melden dat hij een van de tegenstanders kent van potjes voetbal op een van de Amsterdamse pleinen. Deze jongen zit naar eigen zeggen in de tweede klas van de middelbare school. Geen O13-leeftijd dus. Ook het bestuur van Robinhood wenst niet mee te werken aan de kaart-controle. Het gevoel dat dit zaakje stinkt blijft hangen… Onze coach besluit verdere mogelijkheden te onderzoeken om dit aan te kaarten bij de voetbalbond. Dat juichen we toe, want fair play gaat boven alles. En onze jongens? Ze mogen trots zijn op veel vechtlust en goed en dominant voetbal in grote fases van de wedstrijd. Volgende week weer een kans om te winnen, thuis tegen AS’80.

“Hmm, ik denk dat ik voor de soja-kip ga…”

Ronald