De eerste competitiewedstijd: ouders, trainer én spelers waren nieuwsgierig hoe het team ervoor stond. De wisselende resultaten in de bekerwedstrijden gaven weinig aanknopingspunten, hoewel het spel er af en toe al heel behoorlijk uitzag. De eerste echte testcase bracht ons naar Real Sranang, het sympathieke Surinaamse bolwerkje met één veld, in de schaduw van de Jaap Edenbaan. Verschillende scouts hadden hun werk gedaan: een fysiek sterk team (zoals bijna de hele competitie 2e jaars, dus veelal een jaar ouder), met een aantal handige spelers en een gevaarlijke rechtsbuiten. Tegen De Meern hadden we gezien dat we voetballend overeind bleven, maar dat we naarmate de wedstrijd langer duurde vermoeid werden en duels gingen verliezen. Hoe zou dat vandaag gaan?
Dat zal ik jullie verklappen: het ging uitstekend. Vanaf het begin werd er fanatiek en agressief druk gezet. Real had moeite de bal in de ploeg te houden en AFC kreeg in de eerste tien minuten twee corners en een handvol halve kansen. Brecht stond in de spits en Anthony kwam vanaf rechts, waar hij een paar keer liet zien dat hij veel sneller was dan de Real-verdedigers. Eén fraaie rush eindigde met een ziedend schot dat de lat schampte. Even later kon er gejuichd worden: een mislukte voorzet van Sem leek precies onder de lat te vallen, maar de bal werd nog net gevangen door de (prima) keeper. Hij viel vervolgens achteruit het doel in, met zijn billen tegen het net. Hij deed daarbij een kolderieke poging om de indruk te wekken dat de bal niet over de doellijn was geweest. Heel grappig, maar helaas trapte de jeugdige scheidsrechter in dit staaltje amateurtoneel en gingen we met een 0-0 stand rusten.
In de tweede helft gingen we verder waar we gebleven waren. Real Sranang trachtte met wat fysieker spel de wedstrijd naar zich toe te trekken, maar AFC bleef de vrije man vinden en bleef ook gevaarlijk door via de vleugels de diepte te zoeken. Een slimme steekbal van Ticho werd nét naast geprikt door Anthony, David kreeg een enorme kans nadat de keeper een schot niet onder controle kreeg, en opnieuw werd een zuiver doelpunt afgekeurd, nu wegens buitenspel. Ik was één van de ouders die zich niet kon inhouden en meende daarover iets tegen de betreffende grensrechter te moeten zeggen. ‘FOEI!’ zeg ik bij deze tegen mezelf. ‘Mondje DICHT!’ Even later deed ik bijna mijn mond open om te zeggen ‘zal je zien dat ‘ie aan de andere kant valt’ maar net op tijd strafte Anthony een vededigingsfout beheerst af: 0-1.
Real zette nog eens extra aan, maar de verdediging gaf geen krimp. Ik zag twee fantastische slidings van Vince en Prio, en we gaven nog een vrije trap weg op een gevaarlijke plek, maar eigenlijk hoefde Felix geen één keer echt redding te brengen. Ticho probeerde de afgekeurde goal uit de eerste helft, de boogbal, te kopieren, maar deze keer ging de bal net over. In deze fase hadden we misschien nóg meer gebruik kunnen maken van de ruimte die Real achterin weggaf, maar het spelen van de lange bal ligt niet echt in de aard van dit team. De 0-2 viel uit een vrije trap, nadat de keeper een terugspeelbal in zijn handen had genomen. Een buitenkansje voor opnieuw Anthony, en met nog enkele minuten te spelen was bij Real Sranang de pijp leeg.
Heerlijk om met een overwinning te beginnen. We weten dat we ons spelletje een hele wedstrijd kunnen volhouden en ook dat het met de teamgeest goed zit, want we lieten ons door de onterecht afgekeurde goals niet van de wijs brengen. Het belangrijkste is nu om keihard te trainen om volgende week in onze eerste thuiswedstrijd een mooie pot op de mat te leggen!
Hajo
