Ton: Opsteller. Regelaar op en buiten het veld. Loopt marathons op het veld, maakt meer kilometers zelfs dan Jeroen. Altijd aanspeelbaar of altijd ergens de bal aan het veroveren. Het onmisbare oliemannetje op het middenveld. En natuurlijk verantwoordelijk voor de opstelling, zozeer zelfs dat hij tijdens het weer uitermate geslaagde kerstdiner van de 45+ veteranen, de hele tijd bezig was met de puzzle voor de wedstrijd tegen SCW. En ondertussen wist hij bovenstaand raadsel "Wie is dat toch?" als beste op te lossen. 
Maar ja, een 6 puntenwedstrijd om de rode lantaarn. Menno geblesseerd, Tarmo afwezig, Daniel geblesseerd, Maurice geblesseerd, Hans beschikbaar, ja, kom er maar eens uit, dat is pas echt een uitdaging!

Maar: we stonden er, de volgende dag, ’s avonds dertien man, ’s middags dertien man en ja, inderdaad, Tarmo was er toch! Nadat Sjoerd een rondje brandzalf uit een geheimzinnige pot met chinese tekens had gegeven tegen de koude spieren, durfden we naar buiten.

AFC begon aanvallend en geinspireerd op de zompige klei van Westeinder, meer een naam voor een begraafplaats dan een voetbalvereniging, zeker met de snijdende wind die daar altijd schijnt te waaien als wij er zijn.
En inderdaad, net als vorig jaar, er zit daar iets in de klei dat het scoren bijna onmogelijk maakt: zoals Hans Kans, die eigenlijk al achter de doellijn stond en de bal toch nog over wist te schieten! Maar gelukkig was daar de vertegenwoordiging van de Keukenkampioendivisie die in een vloeiende 1-2 wisten te scoren. Joost TOPeters rondde bekwaam af, waar Tarmo en Twan al op de keeper waren gestuit. Kort daarna viel de 1-1: de eerste aanval eigenlijk, want Sjoerd had vlaggenderwijs eigenlijk niets te doen. DickOpDoel riep ‘los’ dus kopte Joost hem voor de voeten van een SCW-er die volgens zijn collega’s nog nooit op doel had geschoten, maar deze niet-kans met een boogbal verzilverde.

Kort voor en kort na de rust wist Anthon nog wat kansen te missen, waarna SCW toch nog een keer op onze helft kwam en zowaar een vrije trap kreeg. D.O.D. deed de hete kroket en een speler van SCW was er snel genoeg bij om te scoren: de onterechte 1-2 was een feit. Zou het weer...
Het veranderde het spelbeeld niet: AFC bleef aanvallen over de vleugels met Jeroen van achteruit en met Ward die aan zijn tweede (of derde) jeugd begonnen lijkt en maar bleef opstomen en de bal voorgeven.
Joost stuurde Twan op pad en daar was dan gelukkig de 2-2, en even later uit weer een voorzet van Ward de 2-3 door Twan, klutsend door een woud van benen.
Nog even dreigde de 3-3, in de allerlaatste minuut, maar de uitstekend leidende scheidsrechter keurde het doelpunt wegens hands terecht af, waar menig thuisfluiter (geen namen aub) hem had goedgekeurd.

Maurice, die wel zijn minuten langs de zijlijn maakte, dit maal niet in de korte broek maar fatsoenlijk gekleed, riep Joost uit tot de man van de wedstrijd en in uitstekende stemming ging AFC naar de kleedkamer. Waar Sjoerd doodleuk verklaarde dat zijn chinese toverzalf wel heel erg warm werd bij transpiratie. Ja, dat had hij Ton wel tevoren mogen vertellen, want hij gaat de hele wedstrijd als de brandweer, maar nu ging het blussen hem niet bepaald gemakkelijk 

AF