Thuisfluiter. Uiteraard, want ik heb hem nog nooit een uitwedstrijd zien fluiten. Meestal denkt men bij thuisfluiter aan een scheidsrechter die wel erg eenzijdig fluit. Maar dat is bij Marcel niet het geval. Hij fluit volstrekt neutraal. Behalve bij twijfel, dan geeft hij het voordeel aan AFC. En hij twijfelt nogal vaak, wat de denker van de doener onderscheidt.
Het is dus onzin om hem een thuisfluiter te noemen, want als hij gevraagd zou worden bij een uitwedstrijd, zou hij precies hetzelfde doen.
De kans echter dat Martinus hem zal vragen als scheids lijkt vrij klein, fanatiek als deze medekoploper was. Een buitenspelgevalletje, een afgekeurd doelpunt, een enkele overtreding, een inworp, ach, ze zagen het anders dan Marcel, die terecht opmerkte: ik bepaal het hier. En zo is het ook.

Maar deze keer trad ook de hekkesluiter niet bepaald slap aan: Het begon er al mee dat we na vijf minuten nóg niet achterstonden en dat gaf de voorwaartsen zoveel moed, dat eerst Twan keurig afrondde en daarna via een breed opgezette aanval Tarmo, die inderdaad niets aan zijn voeten had, zoals hij zelf zei. Maar wel een hand in het gips.
Terwijl AFC voortdenderde, was Martinus wakker geschrokken en sloeg aan het wisselen: spits erbij en wat voor een: twee keer de bal op de vleespet en we stonden weer gelijk.

Om dit punt te koesteren werd na de thee Henk in het veld gebracht, en die koesterde niet aleen het punt, maar ook de spits van Martinus. Ach hoe aandoenlijk toen zij de armen ineen haakten en via een pas de deux naar de achterlijn snelden waar de tegenstander er ook nog een stervende zwaan uitgooide. Klassieke pracht, een royaal applaus waardig. Marcel kon het allemaal niet aanzien, meer voetballer dan jeune premier tenslotte, en liet het voor wat het was.
Het was het begin van een spannende tweede helft: Martinus drong aan, niet altijd even subtiel, hetgeen Ton en Jeroen zullen beamen. Gelukkig bleef Marcel op afstand van de schermutselingen, zodat hij de tijd had alle suggesties van de spelers in zijn overwegingen mee te nemen. Kijk, dan heb je geen VAR nodig. De tegenstander voerde de druk op, maar wonder boven wonder werden de meubelen keer op keer gered, door Henk, Menno, Joost II of DickOpDoel en zo bleef het puntje op Goed Genoeg. Een compliment voor het hele team is op zijn plaats, en zeker voor Marcel, want als de nood het hoogst is, fluit hij precies op tijd 

AF

Overigens: de volgende dag konden we bij Jeroen genieten van een prachtige flilm over het nationale team van Amerikaans Samoa. Kijk, zij hadden er in één wedstrijd 31 tegen! Daar heeft Dick op Doel toch zeker 8 wedstrijden voor nodig!
Maar desondanks, onder leiding van de oud AFC-er Thomas Rongen, doen zij er alles aan om beter te worden en ja hoor, na een trainingskamp slagen zij er bijna in om de volgende ronde van het WK te bereiken. Een prestatie bijna gelijk aan die van de AFCers van afgelopen zaterdag! Een aanrader, deze film, die gaat over opoffering, kameraadschap, leiderschap, doorzettingsvermogen en geloof in eigen kunnen. Met de feestelijke borrel, het zingen en de overwinning van het andere AFC, was het weekend helemaal

af