Want dat was het wel een beetje, in de snijdende wind op het bitterkoude veld, in de schaduw van de torens op de Zuidas.
De kersverse koploper TOG meldde zich dan ook nog te laat op het veld, maar desondanks lieten de verkleumde AFC-ers in de eerste helft hartverwarmend spel zien. De vele kansen werden niet benut, totdat Tarmo een bal van Twan toch nog over de lijn wist te drukken. Een kopbal viel tegen de paal en toen in de handen van de keeper, en zoals dat gaat, een diepe bal op een TOG-er werd ineens achter de Dick-in-het-Vriesvak gepoeierd (1-1).
Toch kwamen we op 2-1: Twan zwabberde de bal voor en na een spelletje handbal besloot Anthon het oordeel van de scheids, dus een penalty, niet af te wachten. Verstandig, gezien ook de eerdere ervaringen met zijn strafschop en hij plaatste de bal in de verre hoek.
Inmiddels was de rechterspits van de tegenstander aan een waar schrikbewind bezig: eerst Jeroen, vervolgens een aantal malen Boudewijn, werden wild aangevallen, waardoor Boudewijn eraf moest.
Daar bleef het niet bij, want na rust schopte hij ook nog Walter het veld uit, voordat hij eindelijk gewisseld werd.

Jammer toch. Zoals het ook jammer is dat tegen AFC er ineens veel jongere tegenstanders mee mogen doen: tegen HFC was dat het geval en nu kwam er ook na rust een speler in die de veertig nog niet gehaald had, maar wel fit was, sterk aan de bal en met een harde trap, waarmee hij de spitsen steeds aan het werk zette als hij zelf niet scoorde. En dat terwijl er voldoende 45+spelers waren. Maar ja, dan is winnen wel moeilijker.

AFC kon het sterke spel van voor de rust niet volhouden en kwam steeds vaker in de problemen, terwijl de enkele kansjes niet werden benut. En terwijl AFC voetballend naar oplossingen zocht, gooide TOG de beuk er nog maar eens in.  Het werd uiteindelijk 2-4, al had de poeier van Tarmo op de lat een beter lot verdiend.
Als Marko, een man van de klok, vaststelt dat het nu echt tijd is, lopen de veteranen als laatsten van het veld, waar het clubhuis in de verte wenkt als een eiland van warmte en gezelligheid in dit door de Siberische beer bewoonde sportpark. Als iedereen weer op temperatuur is en we Dick uit het ijs gehakt hebben, stellen we vast dat Joost (de voetballer), Hansje Poort en Jeroen uitstekend hebben gespeeld. En Ugur natuurlijk. En Dick. En Joost van Dollen, onze trouwe kijker. En wie niet eigenlijk, heeft zijn uiterste best gedaan. Maar het was deze keer niet Goed Genoeg.
Zo drijft als een ijsschots in de poolzee het kampioenschap steeds verder van ons

AF