Want dat was het natuurlijk wel.  De geest van commerciele televisie, groot geworden in het handig adopteren van andermans tv-formats, waart nog steeds  rond in het uit zijn krachten gegroeide dorp Aalsmeer dat eerder alleen de thuisbasis was voor Fleurop. Je kan het toch moeilijk anders uitleggen, Op komen dagen in NEC-shirts tegen een AFC dat vier echte Nijmegenaren in zijn gelederen telt –en dan was Raymond ("Die door de eeuwen heen de taal des Keizers nooit vergat") er nog niet eens bij!

Al na een drietal minuten werden ze eerst verWard (“Blijf vechten, hou ’t doel in ’t oog al zit het soms niet glad!”), waarna Twan Anthon (“Die taal van vechten voor het doel kregen wij van huisuit mee”) in staat stelde om met een venijnige punter de score te openen. Maar voor wie dacht dat het een gemakkelijke overwinning zou worden tegen de nummer laatst (Opsteller Ton bijvoorbeeld), kwam bedrogen uit. Het loffelijke streven om iedereen een basisplaats te gunnen die dat wel leuk zou vinden, leverde meteen kansen op voor Aalsmeer en een geheel vrijstaande speler tikte de bal binnen.
Toch werd het 2-1, toen de tweede Nijmegenaar scoorde: Theo kwam van achteruit opstomen en rende doelgericht door, waarna hij de voorzet van Peter bekwaam binnen tikte (“En valt de strijd niet altijd mee verliest dan toch nooit de moed!”).
Even later had het 3-1 kunnen worden, maar ach, Twan en Peter, die waarschijnlijk niet eens weten waar Nijmegen ligt, liepen zichzelf of elkaar in de weg, of schoten in blinde armoede tegen de paal aan.

Van de ruimte op het middenveld profiteerde eerst een Aalsmeerder van afstand, en kort daarna bleef na een afgeslagen corner de bal stil liggen in het strafschopgebied. Onze boeddhistische middenvelder Swami Waller boog zich voorover om dat ronde voorwerp, middelpunt van zoveel belangstelling en opwekker van zoveel onnavolgbare omwenteling eens rustig te bestuderen. Dat was de 2-3.  In Aalsmeer hebben ze geen geduld voor het diepere van het leven. Bloemen houden van mensen, daarmee is het filosofische top wel zo'n beetje mee bereikt..

Inmiddels trok Nicky het niet meer. Of eigenlijk hij trok wel met zijn been, maar voor iemand die zo begaan is met voetbalhistorie, gevoel voor decorum en waardigheid, was het affront van de combinatie shirt en tegenstander teveel geworden. Hij verliet het veld, zeggende dat dit zijn laatste wedstrijd was. Dat weigeren wij uiteraard te geloven of toe te staan: Sinds de wonderbaarlijke wederopstanding van Maurice Koster (die niet eens volgens de bijbel leeft!), gaan wij er van uit dat iedereen weer aan een tweede of derde voetballeven kan beginnen.

In de rust was er uiteraard de verbazing over het goed spelende Aalsmeer, het leek eerder een kampioenskandidaat dan een nummer laatst).
Het blijft in onze competitie elke week een verrassing welke ploeg een tegenstander op kan stellen, vandaar ook de grote uitslagen en verschillen.

Maar niet bij ons. In de tweede helft, versterkt met Hans Pronto werd er opnieuw aangevallen, werden opnieuw klansen gemist door beide partijen, totdat Jeroen, een stiekeme Nijmegenaar, de 3-3 binnenfrommelde, met gebruikmaking van zo’n beetje alle ter beschikking staande ledematen-onder het middel dan wel te verstaan (“denk steeds aan de sportieve kant, zowel in daad als woord”).
Peter noch Twan kon de verlossende 4-3 scoren. Het was natuurlijk de oud NEC-er Theo die via een listig in de korte hoek geschoten vrije trap de keeper verschalkte. (Blijf vechten, hou ’t doel in ’t oog, al zit het soms niet glad!”)
“Hij pakte alle hoge ballen,’ was dan ook zijn simpele verklaring.
Ja, Nijmeegse nuchterheid, waarin wij het Waterkwartier horen doorklinken, de Tweede Oude Heselaan, het Kronenburgerpark, café Goffertzicht en Moeke Nas.
Alles viel in dat ene schot samen.

Ja, en dan kan je het wel schudden, als tegenstander (“met het juist beleid, de hoofden koel”), want dan geven ze de punten niet meer

AF