Afgelopen zaterdag stond in het teken van het overlijden van AFC-icoon Pim van de Meent. Vele Klassiekers hebben onder Pim getraind in het eerste en hebben alleen maar positieve herinneringen aan deze authentieke trainer. Hier volgen een paar anokdotes.  In onze jeugd leerden we Pim kennen als vader van ons vriendje Ronald, Pim deed wat in de voetballerij. Later werd hij onze trainer. Pim was als trainer duidelijk en eerlijk. Hij was van 'de oude stempel', er zat geen tactische training bij. Er waren toen nog geen Performance trainers en Video-analisten in de begeleiding. Je had Henk als leider, Co als Fysio en Henny (en later Dirk P.H. Spits) als assistent. Pim's grootste talent was het juiste team samenstellen. Het juiste poppetje op de juiste plek. Hoewel, hij kon ook een teambespreking houden en 10 spelers op de flip-over schrijven (of 12 spelers). Pim kon geweldig op z'n vingers fluiten en onverstaanbaar coachen. Hij coachte John Busink een keer dat hij zich moest laten zakken, John vatte dat letterlijk op en liet zich op de grond zakken. De tegenstander profiteerde daarvan en scoorde. John werd gewisseld en speelde daarna nog maar weinig wedstrijden. Pim was vrij zuinig. Als er na een gewonnen wedstrijd een rondje gegeven moest worden zei Henk: Pim, zeg jij het of zeg ik het? Pim antwoorde daarop: Zeg jij het maar! Waarop Henk zei: " Pim geeft een rondje" en dat deed hij ook, met lichte tegenzin. Toen Jeroen voor het eerst bij AFC kwam ontmoette hij Pim. Pim verwelkomde hem met de woorden; Kom jij uit Leiden? Ik heb een hekel aan Leidenaren.... dat was het begin van een warme vriendschap.   Met het overlijden van Pim verdwijnt weer een stukje van het oude AFC.