Om bij het begin te beginnen: Hoe kwam je bij AFC ?
Ik was een collega van Jan van Galen, die hoorde dat ik nog steeds op en neer naar Nijmegen ging om daar te voetballen. Hij zei me dat hij wel een proefwedstrijd voor mij kon regelen bij AFC, en dat hij misschien wel kon regelen dat ik werd aangenomen bij de veteranen.

Speelde je al bij de veteranen dan ?
Nee, ik voetbalde (nog steeds) in de zaterdag 1 van Union, in de 4^eklasse, maar dat team begon uit elkaar te vallen en de reis kostte ook wel veel tijd, dus ik wilde het wel eens proberen.

Mocht je meedoen ?
Nou eerst moest ik van de leider (Marko) een shirt kopen, dat had hij nog over en voor een klein prijsje mocht ik het overnemen. Het moet een bijzonder shirt zijn geweest, want ik zag ze later in de winkel voor minder hangen. We speelden tegen Giro Amsterdam en hoewel ik van de medespelers niet altijd begreep wat ze aan het doen waren, wilden ze me toch graag erbij hebben. Er werd niet onaardig gevoetbald, maar ik begreep later dat de helft van het team uit een ander elftal te kwam.

Dus je werd lid ?
Gemaakt ja, waardoor ik niet meer bij Union kon blijven. Het eerste seizoen was meteen een bijzondere ervaring: Bijna nooit een keeper, structureel mensen tekort (Marko regelde dan wat loslopende spelers), een paar ongemeen harde medespelers en natuurlijk Theo, die ook door Jan van Galen was geronseld en die net als ik een NIjmeegs verleden had en dus wel kon voetballen.

Reden om meteen weer  te stoppen ?
Nou nee, want gaandeweg kwamen er betere spelers bij en er gebeurden ook dingen die ik nog nooit had meegemaakt. In de eerste wedstrijd bij Taba lag Alderd te rolebollen met een tegenstander, verliet Jan het veld wegens AFC-onwaardig gedrag (van anderen) en alles werd toegestaan onder het mom van ‘ach gezellig een beetje voetballen’. Ik was gewend met officiële scheidsrechters te spelen, maar die werden niet vaak gevonden. Behalve thuis natuurlijk, waar Marko ons naar menig puntje wist te blazen – als hij niet zelf meedeed.

Kon je meekomen op dat niveau ?
Nou, moeilijk was het wel, want je wist nooit wat een medespeler ging doen. Er werd toen nauwelijks getraind en Maurice deed nog niet mee, dus van rood naar rood spelen kwam nauwelijks voor.
Gelukkig kwamen er steeds meer goede voetballers bij, terwijl opmerkelijk genoeg, goede spelers uit het begin als Ton, Henk en Quintus gewoon doorgingen. We hadden nog geen keeper, totdat Daniello eerst Hans binnenhaalde en met hem DickOpDoel meekwam. In zijn enthousiasme nam hij ook ene Robert mee, waar we wel mee gelachen hebben, maar niet in het veld. Peter kwam erbij, met veel voetballend vermogen. En het voorzitterlijk tweetal Machiel en Ad speelde nog regelmatig mee met bijzondere hoogstandjes (vraag Ad maar eens hoe je een bal teruggeeft aan de keeper van de tegenstander: door hem over hem heen in het doel te lepelen).

Verder nog aanwas ?
Ja, jongere spelers van VVA, Daniel, die ook Joost meenam, en later Jeroen, van de andere veteranen eerst Boudewijn en Sjoerd en daarna uit de senioren  een heel clubje met Jos, Raymond, Walter en een jaar later Twan onze vaste topscorer. En Tarmo natuurlijk, de andere helft van het topscorersduo. Bijzonder is wel dat de jongere spelers (de vijftigers) steeds geblesseerd zijn en de oudere spelers (een Elbert, een Sjoerd, een Henk en een Maurice eigenlijk bijna nooit).

Leverde dat wat op ?
Nou ja, altijd gedoe over de opstelling, dan weer waren er teveel, dan toch te weinig, die wilde zich niet omkleden en dan toch weer meedoen, of er zakte er weer een door de hoeven heen: met als gevolg dat we zelden om de bovenste plaatsen meededen, terwijl we toch best een goed elftal zouden kunnen hebben. Maar kampioen zijn we nooit geweest ?

Was dat de doelstelling ?
Ach, in meer dan vijftig jaar voetbal ben ik nog niet één keer kampioen geweest! Dat wil zeggen, één keer in de zaal, maar dat wisten we niet. We hoorden het pas toen onze tegenstanders de bloemen die voor hen bedoeld waren, na onze overwinning aan ons gaven. Maar ik geloof niet dat ik met de veteranen nog een keer voor het kampioenschap kan gaan.

Hoogtepunten?
Elke week op het veld staan ondanks de stalen knieën. Het doelpunt van Elbert, waarna de tegenstander ermee ophield. Speler van het jaar worden. Topscorer zijn. En de onvergetelijke reis naar Milaan onder leiding van Boudewijn en Enrique.

Dieptepunten ?
Slijtage door een combinatie van genetische factoren (hij bedoelt o-benen, red.) en langdurig intensief sporten. Wedstrijden tegen tegenstanders die te jong en vooral te fanatiek zijn en daardoor schoppen naar alles wat beweegt. Gelukkig bewoog ik alleen virtueel. Het afzeggen van toernooien, afwezigheid op de Be Friends avond, weinig animo voor Londenreis. 

Waarom stoppen?
Eerst sta je altijd in de basis, dan begin je op de bank. Vervolgens vragen ze of je wil fluiten en voor je het weet sta je elke zondag in een clubblazer bij het eerste. Dus ze wilden me iets duidelijk maken. En ik heb dat begrepen.

Nooit meer op het veld te bewonderen ?
Natuurlijk wel: elke woensdag. En in geval van nood kan men een beroep op mij doen. Zoals tegen Diemen/Weesp. Ruststand 1-0, een foutenfestival, vooral voor het doel van de tegenstanders: kans op kans wordt gemist, slechts een keer weet Twan Tarmo goed aan te spelen. Dus ik moest er in. Zo werd het toch nog 5-0, Twan twee keer, Tarmo nog een keer en Ugur sprong een keer tegen een terugstuiterende bal aan die door Maarten op doel was geschoten.
Die toch al sterk speelde, Maarten, en de zaak verdedigend zó onder controle had dat Menno dacht dat hij ook mee moest gaan doen met het kansen missen. We hadden in één keer het doelsaldo positief kunnen maken. En Joost In Doel werd maar één keer geklopt, maar dat was omdat er maar één keer op doel werd geschoten. En Daniel floot met veel autoriteit, zelfs als hij het niet goed zag. Zoals Maurice voor rust dankzij de VAR (de grensrechter van de tegenpartij) een doelpunt afkeurde. Het was kortom een wedstrijd als vele in de kelder van het voetbal: Er wordt heen en weer bewogen, de bal rolt soms hierheen en dan weer daarheen. Soms wordt er gejuicht, soms wordt er getreurd. De wind waait, de zon schijnt en soms regent het. Een enkele keer is er een toeschouwer die zich afvraagt wat hier toch eigenlijk op het spel staat.
En de benen willen niet meer zo, de roestige gewrichten knarsen en piepen, de buiken zitten in de weg, de terugweg naar de kantine is langer dan heenreis uit de kleedkamers, er wordt met overgave gezucht, gesteund en gehijgd, de bal verdwijnt achter het doel in een sloot of in een niemandsland en wordt nooit meer teruggevonden, elke beslissing van de scheidsrechter wordt betwist-al was het alleen maar om even op adem te komen, kolderieke valpartijen worden afgewisseld met mislukte passeerbewegingen.
Maar als ze in de kantine achter het bier zitten, worden de schaarse hoogtepunten tot hoofdstukken, de doelpunten tot wereldgoals, en de bedoelingen tot werkelijkheid gepraat. En er was eigenlijk niemand die niet uitgeblonken heeft, en altijd waren ze beter, ook al zat het niet altijd mee, want in de hoofden van de helden van deze velden worden dromen werkelijkheid, leeftijd telt niet en o, hoe wij op wolken over het veld zweefden.

Er er komen er gelukkig steeds bij (nog een Joost, Menno, Maarten)  maar soms gaat er iemand

AF